10 de jan. de 2012

Capítulo 6

O estado da miña mente con respecto á ratería da que tan ben saíra grazas a un suceso inesperado non me impeliu a confesarme con franqueza; mais espero que no fondo houbese algún rastro dun sentimento nobre.
Non recordo sentir ningunha benevolencia cara á señora Gargery cando desapareceu o meu temor de ser descuberto. Pero eu quería a Joe, talvez por ningunha razón mellor, naqueles días, que porque aquel pobre raparigo me permitía querelo, e con respecto a el non se consolou tan facilmente a miña conciencia. Comprendía moi ben, e en especial cando vin que empezaba a buscar a súa lima, que debera revelarlle a verdade enteira. Porén, non o fixen, temoroso de que, se llo explicaba todo, talvez tería de min unha opinión peor da que merecía. E o medo de non gozar xa da confianza de Joe, así como da posibilidade de sentar pola noite no recuncho da cheminea mirando pesaroso o meu compañeiro e amigo, perdido xa para sempre, foi bastante para suxeitarme a lingua. Erroneamente díxenme que se Joe o soubese, xamais podería velo xunto ao lume acariñando a patilla, sen figurarme que estaba meditando acerca diso. Tamén crin que, de sabelo, cando Joe mirase por casualidade a carne do día anterior ou o pudding que lle serviron, acordaríase do meu roubo, preguntándose se eu fixera xa algunha visita á despensa. Díxenme tamén que, se o descubría, cando na nosa vida doméstica observase que a cervexa era frouxa ou forte, sospeitaría talvez que se lle mesturara alcatrán, e iso faríame ruborizar ata a raíz dos cabelos. Nunha palabra, fun demasiado covarde para facer o bo, como tamén para levar a cabo o malo. Naquel tempo, eu non tratara a ninguén aínda e non imitaba a ningún dos habitantes do mundo que proceden deste xeito. E coma se fose un xenio en bruto, descubrín a conduta que me conviña seguir.
Como empezaba a sentir sono antes de estar moi lonxe do pontón, Joe volveume subir sobre os seus ombreiros e levoume á casa. Debeu de ser un camiño moi pesado para el, porque cando chamou ao señor Wopsle, este achábase de tan mal humor que se a Igrexa estivese «aberta», probablemente escomungaría a toda a expedición, empezando por Joe e por si mesmo. Na súa capacidade leiga, insistiu en sentar ao aire libre, sufrindo a malsá humidade, ata o punto de que cando quitou o gabán para secalo ante o lume da cociña, as manchas que se advertían nos seus pantalóns bastarían para aforcalo se fose un crime.
Mentres tanto, eu ía pola cociña cambaleándome como un pequeno bébedo, por ser posto no chan poucos momentos antes e tamén porque me durmira e espertara xunto á calor, ás luces e ao ruído de moitas linguas. Cando me recobrei, axudado por unha boa pancada entre os ombreiros e pola exclamación que proferiu a miña irmá: «Viron vostedes algunha vez un raparigo coma este?», observei que Joe lles refería a confesión do penado e todos os invitados expresaban a súa opinión acerca de como puidera chegar a entrar na despensa. Tras examinar coidadosamente as premisas, o señor Pumblechook explicou que primeiro se empoleirara ao tellado da fragua e que logo pasara ao da casa, escorréndose por medio dunha corda feita coas sabas da súa cama, cortada a tiras, pola cheminea da cociña, e como o señor Pumblechook estaba moi seguro disto e non admitía contradición de ninguén, todos conviñeron en que o feito debera de realizarse como el supoñía. O señor Wopsle, con todo, dixo que non, coa débil malicia dun home fatigado; pero como non podía expoñer ningunha teoría e, por outra banda, non levaba abrigo, foi unanimemente condenado ao silencio, iso sen ter en conta o fume que saía dos seus pantalóns, mentres estaba de costas ao lume da cociña para secar a humidade, o cal non podía, naturalmente, inspirar confianza ningunha.
Isto foi canto oín aquela noite antes de que a miña irmá me collese coma se a miña presenza fose unha ofensa para as miradas dos invitados, e me axudase a subir a escaleira con tal forza que parecía que eu levase cincuenta botas e cada unha delas correse o perigo de tropezar contra os bordos dos chanzos. Como xa dixen, o estado especial da miña mente empezou a manifestarse antes de levantarme, ao día seguinte, e durou ata que se perdeu o recordo do asunto e non se mencionou máis que en ocasións excepcionais.

Nenhum comentário:

Postar um comentário