Capítulo 21

Fixando os ollos no señor Wemmick, mentres iamos andando, para observar a súa aparencia á luz do día, vin que era un home seco, de estatura algo baixa, con cara cadrada que parecía de madeira e de expresión tal coma se fose tallada cunha gubia pouco afiada. Había naquel rostro algúns sinais que poderían ser buratiños se o material fose máis brando ou a ferramenta máis cortante, pero tal como aparecían non eran máis que aboladuras. O cicel fixo dúas ou tres tentativas para embelecer o seu nariz, pero abandonouno sen esforzarse en puílo. Polo mal estado da súa roupa branca xulgueino solteiro, e parecía que sufrira numerosas perdas familiares, porque levaba varios aneis negros, ademais dun broche que representaba unha señora xunto a un salgueiro chorón e a unha tumba na que había unha urna. Tamén me fixei nos aneis e nos selos que colgaban da cadea do seu reloxo, coma se estivese cargada de recordos de amigos desaparecidos. Tiña os ollos brillantes, pequenos, agudos e negros, e beizos delgados e apincarados. Contaría entón, segundo me parece, de corenta a cincuenta anos.

–De maneira que nunca estivera vostede en Londres? –preguntoume o señor Wemmick.

–Non –contestei.

–Noutora tamén eu fun novo aquí –dixo el–. Que raro se me fai que fose así.

–Entón agora coñecerao vostede perfectamente.

–Dende logo –contestou o señor Wemmick–. Coñezo os sentimentos da cidade.

–Non é un lugar moi malo? –preguntei, máis por dicir algo que polo desexo de informarme.

–En Londres pódeno estafar, roubar e asasinar a un. Pero en todas as partes hai moita xente disposta a ser vítima diso.

–Iso no caso de que exista algunha animosidade entre un mesmo e os malfeitores –dixen para suavizar algo o perigo.

–Oh, non sei nada de animosidades! –replicou o señor Wemmick–. Non hai necesidade de que exista tal cousa. Sinxelamente, fan esas falcatruadas se grazas a elas poden quedar con algo de valor.

–Iso empeora o caso.

–Creo vostede? –preguntou o señor Wemmick–. Paréceme que é case o mesmo.

Levaba o chapeu botado cara atrás e miraba á fronte. Andaba coma se nada na rúa fose capaz de chamarlle a atención. A súa boca parecíase a unha caixa de correos e tiña un sorriso de aspecto maquinal. Chegamos ao alto do outeiro de Holborn antes de que me dese de conta de que era un xesto mecánico e de que, en realidade, non sorría.

–Sabe vostede onde vive o señor Pocket? –pregunteille ao señor Wemmick.

–Si –contestou sinalando cun movemento da cabeza a dirección en que se achaba a casa–. En Hammersmith, ao oeste de Londres.

–Está lonxe?

–Dende logo. A unhas cinco millas.

–Coñéceo vostede?

–Vaites! É vostede un mestre en facer preguntas! –exclamou o señor Wemmick mirándome con aire de aprobación–. Si, coñézoo. Coñézoo.

No ton das súas palabras adiviñábase unha tolerancia ou desdén que me causou mal efecto; eu continuaba coa cabeza ladeada, mirando ao bloque que constituía o seu rostro, en busca dalgunha ilustración alentadora para o texto, cando anunciou que estabamos na Pousada de Barnard. A miña depresión non desapareceu ao oír estas palabras, porque imaxinei que aquel establecemento sería un hotel, propiedade dun señor Barnard, en comparación co cal o Xabaril Azul da nosa vila non sería máis que unha taberna. Pero, en cambio, puiden observar que Barnard era un espírito sen corpo ou unha ficción, e a súa Pousada, a colección máis sucia de construcións míseras que xamais se viron apertadas unha contra outra nun fétido recuncho, coma se fose un lugar de reunión para os gatos.

Entramos por un portelo naquel asilo e fomos parar por un corredor a un espazo cadrado e moi triste que me pareceu un cemiterio. Observei que alí había as máis tristes árbores, os gorrións máis melancólicos, os máis lúgubres gatos e as máis aflixidas casas (en número de media ducia, máis ou menos) que xamais vira na vida. Pareceume que as series de fiestras das estancias en que estaban divididas as casas se achaban en todos os estados posibles de decadencia de persianas e cortinas, de inservibles testos, de vidros rotos, de poeirenta decadencia e de miserables recursos para tapar os seus buracos. En cada un dos cuartos desalugados, que eran bastantes, víanse letreros que dicían: «Alúgase», e iso dábame case a impresión de que alí xa non ían máis que desgraciados e que a vinganza da alma de Barnard se aplacara lentamente co suicidio gradual dos actuais hóspedes e a súa inhumación laica baixo a area. Uns sucios veos de feluxe e de fume adornaban aquela abandonada creación de Barnard, e esparexeran abundante cinza sobre a súa cabeza, que sufría castigo e humillación coma se non fose máis que un depósito de po. Iso polo que respecta ao meu sentido da vista, mentres que a podremia húmida e seca e canta se produce nos faiados e nos sotos abandonados –podremia de ratas e ratos, de chinches e de cortes, que, polo demais, estaban moi preto–, todo iso molestaba grandemente ao meu olfacto e parecía recomendarme con acento queixoso: «Probe a mestura de Barnard.»

Tan deficiente era esta realización da primeira cousa que vía relacionada co meu gran porvir, que mirei con tristeza ao señor Wemmick.

–Ah! –dixo este sen comprenderme–, este lugar recórdalle o campo. O mesmo me pasa a min.

Levoume a un recuncho e fíxome subir un tramo de escaleira que, segundo me pareceu, ía morrendo lentamente ao converterse en serraduras, de maneira que moi pouco despois os hóspedes dos pisos altos sairían ás portas dos seus cuartos observando que xa non tiñan medios de baixar á rúa, e así chegamos a unha serie de estancias situadas no último piso. Na porta había un letreiro pintado, que dicía: «SEÑOR POCKET, FILLO», e na rañura da caixa do correo estaba colgada unha etiqueta na que se lía: «Volverá en breve».

–Seguramente non imaxinaba que vostede viría tan pronto –explicou o señor Wemmick–. Necesítame para algo?

–Non; moitas grazas –díxenlle.

–Como son encargado da caixa –observou o señor Wemmick–, teremos ocasión de vernos con frecuencia. Bos días.

–Bos días.

Tendín a man, e o señor Wemmick mirouna ao principio como imaxinando que necesitaba algo. Logo miroume e, corrixíndose, dixo:

–Claro! Si, señor. Ten vostede o costume de dar a man?

Eu quedei algo confuso, crendo que aquilo xa non sería moda en Londres, e contesteille afirmativamente.

–Eu perdín xa o costume –dixo o señor Wemmick–, exceptuando cando me despido definitivamente de alguén. Celebro moito coñecelo. Bos días.

Tras darnos a man e marchar el, abrín a fiestra da escaleira e houben de acabar decapitado, porque, como non axustaba ben, o vidro baixou como a coitela dunha guillotina. Felizmente, non acabara de sacar a cabeza. Logo desta salvación milagrosa, contenteime con gozar dunha vista brumosa da pousada a través do po e a suciedade que cubrían o vidro, e quedei mirando tristemente ao exterior, dicíndome a min mesmo que, sen ningunha dúbida, Londres non estaba á altura da súa fama.

A idea de que o señor Pocket, fillo, volvería «en breve» non era a miña sen ningunha dúbida, porque estivera mirando para fóra por espazo de media hora e puiden escribir varias veces o meu nome co dedo na sucidade de cada un dos vidros da fiestra antes de que oíse pasos na escaleira. Gradualmente aparecéronseme o chapeu, a cabeza, o colo da camisa, o chaleco, os pantalóns e as botas dun membro da sociedade de pouco máis ou menos a miña idade. Levaba unha bolsa de papel debaixo de cada brazo, nunha man un cesto con amorodos, e estaba sen alento.

–O señor Pip? –preguntou.

–O señor Pocket? –contesteille.

–Meu Deus! –exclamou–. Síntoo moitísimo, pero dixéronme que chegaba un coche desde a súa vila contra o mediodía, e supuxen que viría vostede nel. O feito é que acabo de saír pola súa causa, non porque iso sexa unha escusa, senón porque me dixen que á súa chegada do campo lle gustaría poder tomar unha pouca froita despois de comer, e por iso fun ao mercado de Covent Garden para comprala boa.

Por unha razón que eu sabía, parecíame coma se os ollos me quixesen saltar das órbitas. Dun modo incoherente deille as grazas pola súa atención e empecei a imaxinar que soñaba.

–Vaites! –exclamou o señor Pocket, fillo–. Esta porta agárrase dun modo extraordinario.

Mentres loitaba contra a porta estaba convertendo a froita en pasta, pois as bolsas de papel continuaban debaixo dos seus brazos. Por iso lle preguei que mo entregase todo. Fíxoo así con agradable sorriso e empezou a loitar coa porta coma se esta fose unha fera. Por fin rendeuse dun modo tan repentino que el veu chocar contra min, e eu, retrocedendo, fun dar contra a porta oposta, e ambos nos botamos a rir. Pero aínda me parecía que se me ían a saltar os ollos e coma se estivese soñando.

–Faga o favor de entrar –dixo o señor Pocket, fillo–. Permítame que lle ensine o camiño. Dispoño aquí de poucas comodidades, mais espero que o pasará vostede dun modo tolerable ata o luns. O meu pai creu que pasaría vostede o día de mañá mellor comigo que con el e que talvez lle gustaría dar un paseo por Londres. Pola miña banda, serame moi agradable mostrarlle a capital. En canto á nosa mesa, creo que non a atopará mal provista, porque nos servirán desde o café de aquí ao lado, e hei de engadir que iso será ás expensas de vostede, porque tales son as instrucións recibidas do señor Jaggers. En canto ao noso aloxamento, non é espléndido de ningún xeito, porque debo gañar o pan e o meu pai non ten nada que darme, aínda que eu non o tomaría no caso de que o tivese. Esta é a nosa sala, que contén as cadeiras, as mesas, a alfombra e o demais que puiden traer da miña casa. Non debe vostede supoñer que o mantel, as culleres e as vinagreiras son meus, porque os mandaron para vostede desde o café. Este é o meu pequeno dormitorio; un pouco balorento, pero hai que ter en conta que Barnard tamén o é. Este é o seu dormitorio. Alugáronse os mobles para esta ocasión, mais espero que lle parecerán convenientes para o obxecto; se precisa algo, irei buscalo. Estes cuartos están algo retirados e, polo tanto, estaremos sós; pero atrévome a esperar que non nos pelexaremos. Meu Deus!, perdóeme. Non me dei de conta de que segue vostede sostendo a froita. Déixeme que colla esas bolsas. Estou case avergoñado.

Mentres eu estaba fronte ao señor Pocket, fillo, entregándolle as bolsas de papel, observei que nos seus ollos aparecía a mesma expresión de asombro que había nos meus e retrocedeu exclamando:

–Meu Deus! É vostede aquel rapaz!

–E vostede –dixen eu– é o cabaleiro novo e pálido.