20 de jan. de 2012

Capítulo 16

Como tiña na mente a traxedia de George Barnwell, dun modo inconsciente sentinme disposto a crer que eu tivera algunha participación na agresión contra a miña irmá ou, polo menos, como eu era o seu parente máis próximo e todos sabían que lle debía agradecemento, era natural que se sospeitase de min máis que doutra persoa calquera. Pero cando, á clara luz da seguinte mañá, empecei a reflexionar acerca do asunto e oín como falaban del comentándoo desde varios puntos de vista, considerei o suceso doutro xeito distinto e moito máis razoable.
Joe estivera nos Tres Alegres Barqueiros fumando a súa pipa desde as oito e cuarto ata as dez menos cuarto da noite. Mentres permaneceu alí, alguén puido ver á miña irmá na porta da cociña, e ademais ela cambiou un saúdo cun labrador que se dirixía á súa casa. Aquel home non podía precisar a hora en que a vira, pois cando quixo recordar sumiuse nun mar de confusións, aínda que, desde logo, asegurou que debeu de ser antes das nove da noite. Cando Joe se foi á súa casa, ás dez menos cinco, atopouna tendida no chan, e inmediatamente pediu auxilio. O lume non estaba moi esgotado nin tampouco era moi longo o pabilo da candea, pero esta fora apagada.
Non faltaba nada na casa, e fóra da candea apagada, a cal se achaba nunha mesa entre a porta e a miña irmá e ás costas desta cando foi ferida, non se notaba ningunha desorde na cociña máis que a que ela mesma orixinara ao caer e ao derramar sangue pola ferida. Pero naquel lugar había unha proba. Golpeárona con algo moi pesado e de cantos redondeados na cabeza e na columna vertebral; despois de ferila e mentres ela estaba tendida de bruzos no chan, guindáranlle algo moi pesado con extraordinaria violencia. E no chan, ao seu lado, cando Joe levantou á súa muller, puido ver un grillón de presidiario que fora limado.
Joe, examinando aquel ferro cos seus coñecementos de ferreiro, declarou que fora limado había bastante tempo. Os empregados dos pontóns que, decatados do caso, viñeron examinar o grillete corroboraron a opinión de Joe. Non precisaron a data en que aquel grillón, que sen dúbida pertencera aos pontóns, puidera saír deles, pero aseguraban que non pertencía a ningún dos dous penados que escaparan a noite anterior. Ademais, un dos dous fuxitivos fora apresado de novo, e observaron que aínda levaba o seu propio grillón.
Como eu sabía algo máis, supuxen que pertencería ao meu penado, é dicir, que era o mesmo que vira limar nas brañass, mais malia iso non o acusaba de empregalo en ferir á miña irmá. E iso porque sospeitaba que outras dúas persoas o atoparan e o utilizaran para cometer o crime. Sen ningunha dúbida, o asasino era Orlick ou aquel home estraño que me ensinara a lima. Con respecto ao primeiro, comprobouse que fora á cidade, exactamente como nos dixera cando o atopamos na barreira. Pola tarde vírono varias persoas polas rúas e estivo en compañía doutras nalgunhas tabernas, ata que regresou comigo mesmo e co señor Wopsle. De modo que, fóra da pelexa, non se lle podía apoñer ningún cargo. Polo demais, a miña irmá pelexara con el e con todo o mundo máis de dez mil veces. En canto a aquel home estraño, no caso de que regresase en busca dos seus dous billetes de banco, ninguén llos disputaría, porque a miña irmá estaba máis que disposta a devolverllos. Por outra banda, non houbo liorta, pois era evidente que o criminal chegou silenciosa e repentinamente e a vítima quedou tendida no chan antes de poder volver a cabeza. Era horrible pensar que eu facilitara a arma, aínda que, naturalmente, sen imaxinar o que podía resultar; pero apenas podía apartar do meu cerebro aquel asunto. Sufrín angustias indicibles mentres pensaba en se, por fin, debería referirlle a Joe aquela historia da miña infancia. Todos os días, e durante varios meses seguintes, decidín non dicir nada, pero á mañá seguinte volvía reflexionar e a contradicirme a min mesmo. Finalmente tomei unha resolución decisiva no sentido de gardar silencio, porque tiven en conta que o segredo xa era moi antigo, e como me acompañou durante tanto tempo, converténdose xa nunha parte de min mesmo, non podía decidirme a separarme del. Ademais, tiña o inconveniente de que, sendo tan desagradables os resultados da miña conduta, iso privaríame do afecto de Joe, se cría na verdade das miñas palabras, e, no caso de que non as crese, irían sumarse na mente do meu amigo coas miñas invencións dos cans fabulosos e das costelas de tenreira. Pero sexa como for, contemporicei comigo mesmo e resolvín revelar o meu segredo no caso de que este puidese servir para axudar ao descubrimento do asasino.
A policía mandada de Londres frecuentou os arredores da casa por espazo dunha ou dúas semanas e fixo todo canto eu oíra e lera con respecto a casos semellantes. Prenderon varios inocentes, seguiron pistas falsas e persistiron en facer concordar as circunstancias coas ideas, no canto de tratar de deducir ideas das circunstancias. Tamén frecuentaron bastante Os Tres Alegres Barqueiros, enchendo de admiración os parroquianos, que os miraban con certa reserva; e tiñan un modo misterioso de beber, que case valía tanto coma se prendesen o culpable. Pero iso non equivaleu a tal éxito, porque non conseguiron descubrir o criminal.
Moito despois da desaparición dos policías, a miña irmá estaba moi doente na cama. Perturbáraselle enormemente a retina, de modo que vía os obxectos multiplicados e ás veces empeñábase en coller imaxinarias cuncas de té e vasos de viño, tomándoos por realidades. O oído e a memoria conservábaos bastante bos, pero as súas palabras resultaban inintelixibles. Cando por fin se recobrou bastante para poder ser transportada á planta baixa, foi necesario poñerlle ao carón o meu encerado para que puidese indicar por escrito o que non podía dicir verbalmente. E como escribía moi mal e pronunciaba peor, aínda cando estaba sa, e, por outra banda, Joe era un mal lector, orixinábanse tremendas complicaciones entre eles, que eu era o chamado a resolver. O feito de que lle servise carneiro no canto de medicina, a confusión entre o té e Joe, ou entre o panadeiro e o touciño, eran os máis fáciles dos meus propios erros.
Con todo, mellorara moito o seu xenio, e naquel momento mostrábase paciente. Unha trémula incerteza de acción en todos os seus membros foi pronto unha parte do seu estado regular, e logo, a intervalos de dous ou tres meses, adoitaba levar as mans á cabeza e, ás veces, permanecía por espazo dunha semana sumida nalgunha aberración mental. Estabamos moi preocupados por atoparlle unha enfermeira conveniente, ata que por unha casualidade achamos o que buscabamos. A tía avoa do señor Wopsle quedou por fin sumida no soño eterno, e así Biddy veu formar parte da nosa familia. Cousa dun mes despois da reaparición da miña irmá na cociña, Biddy chegou á nosa casa cunha caixiña moteada que contiña todos os seus efectos e foi desde entón unha verdadeira bendición para a casa e especialmente para Joe, pois o pobre rapaz estaba moi apenado pola constante contemplación da ruína en que se convertera a súa muller e tomara o costume, cando a coidaba, de volverse a cada momento cara a min para dicirme cos ollos azuis humedecidos polas bágoas:
–Tan fermosa como era, Pip!
Biddy fíxose cargo instantaneamente da enferma, coma se o estudase desde a súa infancia, e así Joe puido gozar, en certo xeito, da maior tranquilidade que tivera entón na súa vida e mesmo, de cando en vez, concorrer aos Tres Alegres Barqueiros, o cal era, certamente, beneficioso. Os policías sospeitaran bastante do pobre Joe, malia que el nunca se decatara, e parece que chegaron á conclusión de consideralo un dos homes máis profundamente intelixentes que atoparan na súa vida.
O primeiro triunfo de Biddy no seu novo cargo foi resolver unha dificultade que a min me vencera por completo, malia os esforzos que fixen por evitalo. Era o seguinte: Repetidas veces, a miña irmá trazou no encerado unha letra que parecía un T moi curioso, e logo, coa maior vehemencia, chamábanos a atención coma se, ao debuxar aquela letra, desexase unha cousa determinada. En balde tratei de adiviñar que podería significar aquela letra, e mencionei os nomes de cantas cousas empezaban por T. Por fin imaxinei que iso podía significar algo semellante a un martelo. Pronunciei esta palabra ao oído da miña irmá, e ela empezou a golpear a mesa, como para expresar o seu asentimento. En vista diso, presenteille todos os nosos martelos, un tras outro, pero sen éxito. Logo pensei nunha muleta, posto que a súa forma tiña certa semellanza, e pedín prestada unha na vila para mostrarlla á miña irmá, cheo de confianza. Pero ao vela moveu a cabeza negativamente e con tal enerxía que chegamos a temer, dado o seu precario estado, que chegase a dislocar o pescozo. En canto a miña irmá advertiu que Biddy a comprendía rapidamente, apareceu outra vez aquel signo no encerado. Biddy mirou moi pensativa, oíu as miñas explicacións, mirou á miña irmá e logo a Joe, quen sempre era representado no encerado pola inicial do seu nome, e correu á fragua seguida por Joe e por min.
–Naturalmente! –exclamou Biddy, triunfante–. Non o comprenderon vostedes? É él! Orlick, sen ningunha dúbida.
A miña irmá esquecera o seu nome e só podía representalo por medio do martelo. Explicámoslle o noso desexo de que fose á cociña, e el, lentamente, deixou a un lado o martelo, secou a fronte coa manga, secouna logo co mandil e botou a andar encorvado e cos xeonllos algo dobrados, cousa que moi característica del.
Confeso que esperaba que a miña irmá o acusase e que sentín o maior desencanto ao comprobar que non ocorría tal cousa. Ela manifestou o maior desexo de reconciliarse con el e mostrou a maior satisfacción por telo diante; ademais indicou que lle désemos algo que beber. Observábao coa maior atención, como desexosa de asegurarse de que aceptaba de boa gana aquela acollida, e exteriorizou canto lle foi posible o desexo de congraciarse con el, como podería facelo un neno que quere poñerse a ben cun mestre de mal carácter. A partir de entón, raro era o día en que a miña irmá deixaba de debuxar o martelo no encerado e que Orlick non aparecese andando encorvado, para permanecer un intre ante ela, coma se non soubese máis ca min mesmo que pensar de todo aquilo.

Nenhum comentário:

Postar um comentário