Capítulo 22

O cabaleiro novo e pálido e eu quedamos contemplándonos mutuamente na Pousada de Barnard ata que ambos nos botamos a rir a gargalladas.

–Quen ía imaxinar que sería vostede? –exclamou.

–E como podía imaxinar que fose vostede? –dixen eu.

Logo contemplámonos outra vez e de novo botámonos a rir.

–Perfectamente –dixo o cabaleiro novo e pálido, ofrecéndome afablemente a man–. Espero que considerará vostede terminado o asunto e que me perdoará magnanimamente os golpes que lle dei aquel día.

Por estas palabras comprendín que o señor Herbert Pocket, porque así se chamaba o mozo, seguía confundindo a súa intención coa realidade. Pero eu contestei modestamente e estreitamos as mans con afecto.

–Supoño que entón non empezara vostede a gozar da súa boa fortuna –dixo Herbert Pocket.

–Non –contesteille.

–Ten vostede razón –confirmou el–. Decateime de que iso ocorreu hai moi pouco tempo. Daquela eu estaba buscando a miña fortuna.

–De verdade?

–Así é. A señorita Havisham fíxome chamar para ver se podía afeccionarse a min, mais parece que non puido… En fin, que non o fixo.

A min pareceume cortés observar que iso me sorprendía moito.

–Deu probas de mal gusto –exclamou Herbert rindo–, pero así foi. Si, mandoume chamar para que lle fixese unha visita de proba, e paréceme que se o resultado fose satisfactorio, alcanzaría algo; talvez puidese ser… –e fixo unha pausa– iso… para Estella.

–Que é iso? –preguntei con repentina seriedade.

El estaba poñendo a froita nuns pratos mentres falabamos, e como a súa atención estaba dividida, esta foi a causa de que non atopase a palabra conveniente.

–Prometido –explicou ocupado aínda coa froita–. Non se chama así? Non é esta a palabra?

–E como soportou vostede o seu desencanto? –preguntei.

–Bah! –contestoume–. Non me importa moito. É unha tártara.

–A señorita Havisham?

–Talvez ela tamén. Pero refírome a Estella. Esta rapariga é dura, altiva e caprichosa en sumo grao, e a señorita Havisham educouna para que a vingue nos representantes do sexo masculino.

–Que parentesco ten coa señorita Havisham?

–Ningún –dixo–. É soamente unha rapaza adoptada.

–Por que debe vingarse do sexo masculino? Que vinzanga é esta?

–Vaia, señor Pip! –exclamou–. Non o sabe vostede?

–Non –contestei.

–Meu Deus! É unha historia que lle referirei durante a comida. Agora permítame que lle dirixa unha pregunta: como foi vostede alí aquel día?

Díxenllo e escoitoume moi atento ata que terminei. Logo botouse a rir outra vez e preguntoume se logo estiven dolorido. Eu non lle preguntei semellante cousa, porque a miña convicción estaba xa perfectamente establecida acerca do particular.

–Segundo teño entendido, o señor Jaggers é o seu titor.

–Si.

–Xa sabe vostede que é o avogado e o home de negocios da señorita Havisham e que é o único que goza da súa confianza?

Comprendín que esta observación me situaba nun terreo perigoso. E con reserva, que non tratei de disimular, contestei que vira ao señor Jaggers na casa da señorita Havisham o mesmo día da nosa loita, pero en ningunha outra ocasión, e que, segundo imaxinaba, el non lembraría que me vira alí.

–El foi tan amable de propoñer ao meu pai ser profesor de vostede e visitouno para falarlle diso. El coñecía ao meu pai polas súas relacións coa señorita Havisham. O meu pai é primo desta última; iso non indica que existan entre eles relacións continuadas, porque el é mal cortesán e incapaz de adulala.

Herbert Pocket tiña maneiras francas e naturais, verdadeiramente moi atractivas. Xamais vin a ninguén, antes nin despois, que en cada unha das súas miradas e no seu ton expresase mellor a súa natural incapacidade de facer nada secreto ou baixo. No seu aspecto xeral había algo extraordinariamente esperanzado e tamén algo que me daba a entender que xamais sería rico ou lograría o éxito. Ignoro como era iso. Tan só sei que quedei convencido diso antes de sentarmos a comer, aínda que non podo comprender grazas a que medios.

El era aínda un cabaleiro novo e pálido e, malia a súa alegría e entusiasmo, advertíase na súa persoa certa languidez que non parecía indicar gran fortaleza. Non era fermoso de rostro, pero tiña outra calidade mellor, pois era alegre e simpático. A súa figura era un pouco desgarbada, como os días en que os meus puños tomaran tales liberdades con ela, pero parecía coma se debese ser sempre lixeiro e novo. Sería dubidoso saber se a obra do señor Trabb lle sentaría mellor a el que a min, aínda que estou persuadido de que levaba o seu traxe vello moito mellor que eu o meu novo.

Como el se mostraba moi comunicativo, comprendín que a reserva pola miña banda sería unha mala correspondencia e inadecuada aos nosos anos. Daquela, referinlle a miña curta historia, facendo fincapé en que se me prohibiu indagar quen era o meu benfeitor. Engadín que, como me educara na casa dun ferreiro da aldea e coñecía moi pouco os modos cortesáns, consideraría moi bondadoso pola súa banda que se molestase en facerme algunha indicación en canto me vise apurado ou cometese algunha torpeza.

–Con moitísimo gusto –dixo–, aínda que me aventuro a profetizar que necesitará vostede moi poucas indicacións. Atrévome a crer que estaremos xuntos con frecuencia, e por isto desexo afastar todo motivo de reserva entre nós. Quere vostede facerme o favor de chamarme desde agora polo meu nome de pía, Herbert?

Eu deille as grazas e díxenlle que o faría, e informeino de que o meu nome de pía era Philip.

–Non me gusta o nome de Philip –dixo sorrindo–, porque me lembra a un deses nenos malos dos libros de lectura, que era tan preguiceiro que caeu nun estanque, ou tan gordo que non podía ver máis aló dos seus ollos, ou tan avaro que gardaba o pastel ata que llo comían os ratos, ou tan afeccionado a ir coller niños que, unha vez, o devoraron os osos que o espreitaban nas proximidades. Vou dicirlle a vostede o que me gustaría. Reina entre nós tal harmonía e vostede foi ferreiro… Non terá inconveniente?

–Imos ver o que propón vostede –contestei–; pero de momento non o entendo.

–Non lle gustaría que lle chamase Haendel como nome familiar? Hai unha encantadora obra musical de Haendel, chamada O ferreiro harmonioso.

–Gustaríame moito.

–Pois entón, meu querido Haendel –dixo volvéndose no mesmo momento en que se abría a porta–, aquí está a comida, e debo rogarlle que sente á cabeceira da mesa, porque paga vostede.

Eu non quixen oír falar de tal cousa, de modo que el sentou á cabeceira e eu fronte a el. Era unha cea bastante apetitosa, que entón me pareceu un festín digno do lord maior e que adquiriu maior encanto por sermos completamente independentes, pois non había persoas de idade connosco, e Londres rodeábanos. Ademais, houbo en todo certo carácter nómade ou xitano, que acabou de dar encanto ao banquete; porque mentres a mesa era, segundo podía dicir o señor Pumblechook, un exemplo de luxo e esplendidez –pois foi servida desde o café máis próximo–, a rexión circundante da sala tiña un carácter de desolación que obrigou ao camareiro a seguir o mal costume de poñer os testos no chan, que, por certo, houberon de facelo caer; a manteiga derretida, nunha butaca de brazos; o pan, nos estantes da librería; o queixo, no caldeiro do carbón, e o polo guisado, sobre a miña cama, que estaba na estancia inmediata; de maneira que cando aquela noite me retirei a durmir atopei unha parte de manteiga e de perexil en estado de conxelación. Pero todo iso fixo delicioso o meu festín, e cando o camareiro non estivo alí para observarme, o meu contento non tivo igual.

Empezaramos a comer, cando lle recordei a Herbert a súa promesa de referirme a historia da señorita Havisham.

–É verdade –replicou–, e vou facelo inmediatamente. Permítame que antes lle dirixa unha observación, Haendel, facéndolle notar que en Londres non é costume levar o coitelo á boca, talvez por medo a accidentes, e, aínda que se reserva o garfo para iso, non se leva aos beizos máis do necesario. É cousa de pouca importancia, pero paga a pena facer como os demais. Tamén a culler se usa colléndoa non coa man encima dela, senón debaixo. Isto ten dúas vantaxes. Así chégase mellor á boca, obxecto principal deste movemento, e evítase a actitude desagradable do cóbado dereito, semellante a cando se están abrindo ostras.

Deume estes amistosos consellos dun modo tan amable e gracioso que ambos nos botamos a rir, e eu ruboriceime un pouco.

–Agora –engadiu–, imos falar da señorita Havisham. Esta, como talvez saiba vostede, foi unha nena consentida. A súa nai morreu cando ela era aínda moi nova, e o seu pai non lle negou nunca nada. Este era un cabaleiro rural da rexión de vostede e fabricante de cervexa. Non comprendo a importancia que teña ser fabricante de cervexa; pero é innegable que, así como non se pode ser distinguido e fabricar pan, un fabricante de cervexa pode ser tan fidalgo como o primeiro. Isto vese todos os días.

–En cambio, un cabaleiro non pode ter unha taberna, non é así? –preguntei.

–De ningún modo –replicou Herbert–, pero unha taberna pode ter un cabaleiro. En fin, o señor Havisham era moi rico e moi orgulloso, e o mesmo que el era a súa filla.

–Era filla única a señorita Havisham? –preguntei.

–Espere un pouco, que xa chego a iso. Non era filla única, senón que tiña un irmán por parte de pai. Este casou outra vez en segredo e, segundo creo, coa súa cociñeira.

–Non me dixo vostede que era orgulloso? –observei.

–Si o era, amigo Haendel. Precisamente casou en segredo coa súa segunda muller porque era orgulloso, e ao cabo dalgún tempo ela morreu. Entón foi cando, segundo teño entendido, deu conta á súa filla do que fixera, e entón tamén o rapaz empezou a formar parte da familia e residía na casa que vostede xa coñece. Cando o neno chegou a ser un adolescente, converteuse nun individuo vicioso, manirroto, rebelde…, en fin, nunha mala persoa. Por fin o seu pai desherdouno, pero na hora da morte arrepentiuse e deixouno ben dotado, aínda que non tanto como á señorita Havisham. Tome outro vaso de viño e perdóeme se lle indico que a sociedade, en conxunto, non espera que un comensal sexa tan concienciudo ao baleirar un vaso como para envorcalo completamente co bordo apoiado no nariz.

Eu fixera iso, atento como estaba ao seu relato. Deille as grazas e escuseime. El díxome que non había de que e continuou:

–A señorita Havisham era, entón, unha rica herdeira, e xa pode vostede comprender que todos a consideraban un gran partido. O seu irmán tiña outra vez bastante diñeiro, pero entre as súas débedas e as súas tolemias malgastouno vergonzosamente. Había grandes diferenzas entre ambos os irmáns, moito maiores que entre o rapaz e o seu pai, e sospéitase que el lle tiña moi mala vontade á súa irmá, persuadido de que fora a causa da cólera que o pai sentiu contra o fillo. E agora chego á parte máis cruel da historia, aínda que debo interrompelo, o meu querido Haendel, para facerlle a observación de que o pano da mesa non se mete no vaso.

Non podo explicar por que facía eu aquilo, pero si hei de confesar que de súpeto vin que, cunha perseveranza digna de mellor causa, facía tremendos esforzos para comprimila naqueles estreitos límites. De novo deille as grazas e escuseime, e el, tras contestarme alegremente que non pagaba a pena, continuou:

–Entón apareceu en escena, xa fora nas carreiras, nalgún baile ou no lugar que vostede prefira, certo home que empezou a facerlle as beiras á señorita Havisham. Eu non o coñecín, porque iso ocorreu hai vinte e cinco anos, é dicir, antes de que nacésemos vostede e eu, pero oínlle dicir ao meu pai que era home moi ostentoso, guapo e de bo aspecto, e, en fin, o máis indicado para o seu propósito. Pero nin por ignorancia nin por prexuízo era posible equivocarse nin tomalo por cabaleiro, segundo asegura enerxicamente o meu pai; porque ten o principio de que quen non é cabaleiro pola súa condición, tampouco o é polos seus modos. Asegura que non hai verniz capaz de ocultar o gran da madeira, e que canto máis verniz se pon, máis sae e se destaca o gran. En fin, este home sitiou a señorita Havisham e a cortexouna, dándolle a entender que a adoraba. Creo que ela non mostrara ata entón moita susceptibilidade, pero toda a que posuía apareceu de súpeto e namorouse perdidamente daquel home. Non hai dúbida de que o adoraba. El aproveitouse daquel afecto dun modo sistemático e obtivo dela grandes sumas, inducíndoa a que lle comprase ao seu irmán a súa participación na fábrica de cervexa, que o pai lle legou nun momento de debilidade, e iso a un prezo enorme, coa escusa de que cando estivesen casados, el levaría o negocio e o dirixiría todo. O titor de vostede non era, naquel tempo, o conselleiro da señorita Havisham, sen contar con que ela era, por outra banda, era altiva e estaba demasiado namorada para permitir que ninguén a aconsellase. Os seus parentes eran pobres e intrigantes, fóra do meu pai; el era, á súa vez, bastante pobre, pero non celoso nin servil. Era o único independente entre todos os parentes, e avisou á súa curmá de que facía demasiado por aquel home e que se poñía sen reservas no seu poder. Ela aproveitou a primeira oportunidade para ordenarlle, moi encolerizada, ao meu pai que saíse da casa, iso en presenza do noivo, e o meu pai non volveu poñer os pés alí. Eu entón recordei que a señorita Havisham dixera: «Mathew virá e verame, por fin, cando estea tendida nesa mesa», e pregunteille a Herbert se o seu pai estaba moi anoxado contra ela.

–Non é iso –dixo–, pero ela acusouno, en presenza do seu prometido, de sentirse defraudado nas súas esperanzas de obter diñeiro no seu propio beneficio. De modo que se el fose agora visitala, esta acusación parecería certa, tanto aos ollos dela como aos del mesmo. Pero volvendo ao home, para contar como acabou a cousa, direille que se fixou o día da voda, preparouse o equipo da noiva, decidiuse a viaxe para a lúa de mel e invitouse aos amigos e aos parentes. E chegou o día fixado, pero non o noivo. Este escribiu unha carta…

–Que ela recibiu –interrompín– cando se vestía para ir casar. Ás nove menos vinte, verdade?

–Exactamente –dixo Herbert movendo a cabeza–. Por iso ela parou todos os reloxos. Non podo dicirlle, porque o ignoro, cal foi a causa de que se interrompese a voda. Cando a señorita Havisham se repuxo da grave enfermidade que contraeu, ordenou que non se tocase nada de como estaba, e desde entón non volveu ver a luz do día.

–Esta é a historia completa? –preguntei tras reflexionar.

–Polo menos, todo o que sei. E aínda debo engadir que todo iso que coñezo foi pescudado case por min mesmo, porque o meu pai evita falar diso, e ata cando a señorita Havisham me invitou a ir á súa casa non me dixeron máis que o absolutamente necesario. Pero esquecera un detalle. Suponse que aquel home, en quen ela depositou indebidamente a súa confianza, actuaba de completo acordo co irmán; é dicir, que era unha conspiración entre eles e que logo repartiron os beneficios.

–Pois estráñame que non casase con ela para facerse dono de todo –observei.

–Talvez estaba casado xa, e quen sabe se a carta que recibiu a noiva foi unha parte do plan do seu medio irmán? –contestou Herbert–. Xa lle dixen que non estou informado disto.

–E que foi dos dous homes? –preguntei logo duns momentos de reflexión.

–Segundo teño entendido, afundíronse na maior vergonza e degradación e quedaron arruinados.

–Viven aínda?

–Ignóroo.

–Hai pouco díxome vostede que Estella non estaba emparentada coa señorita Havisham, senón que tan só fora adoptada. Como ocorreu iso?

Herbert encolleu os ombreiros e contestou:

–Tan só sei que cando oín falar por vez primeira da señorita Havisham, tamén me souben da existencia de Estella. E agora, Haendel –engadiu, deixando a historia por terminada–, creo que xa existe entre nós unha perfecta intelixencia. Todo o que eu sei da señorita Havisham, sábeo vostede tamén.

–Pois igualmente –repliquei –vostede sabe todo o que eu coñezo.

–Créoo. Daquela, xa non pode haber dúbidas entre nós, nin competencias de ningunha clase. E en canto á condición que lle impuxeron para lograr este progreso na súa vida, é dicir, que vostede non debe inquirir nin falar da persoa a quen o debe, pode vostede estar seguro de que xamais eu, nin ninguén que pertenza á miña familia, o molestaremos acerca do particular nin faremos a máis pequena alusión.

Dixo isto con tanta delicadeza que me sentín tranquilo, aínda que durante algúns anos vindeiros debía vivir baixo o teito do seu pai. E díxoo tamén dun modo tan intencionado que comprendín que, coma min, estaba persuadido de que a miña benfeitora era a señorita Havisham. Non se me ocorreu antes que aludira a aquel tema con obxecto de afastalo do noso camiño; pero sentiámonos os dous tan satisfeitos de terminar con el, que entón comprendín cal fora a súa intención. Ambos estabamos alegres e eramos sociables. E no curso da conversa pregunteille que era el. Contestoume inmediatamente:

–Son capitalista…, asegurador de barcos.

Supoño que me viu mirar ao meu redor na estancia, na procura dalgúns indicios, porque se apresurou a dicir:

–Na City.

Eu tiña grandes ideas acerca da riqueza e da importancia dos aseguradores de barcos da City. E empecei a pensar, cheo de pasmo, que me atrevera a derrubar un mozo asegurador, amoratándolle un dos seus emprendedores ollos e causándolle un bo chirlo na cabeza. Pero tranquilizoume outra vez a estraña impresión de que Herbert Pocket nunca alcanzaría o éxito nin a riqueza.

–Hei de engadir que non estarei satisfeito empregando o meu capital tan só no seguro de barcos. Comprarei algunhas accións boas de compañías de seguros de vida e procurarei intervir na dirección de capital ou de barcos. Tamén me dedicarei un pouco ás minas, e iso non me impedirá cargar algúns milleiros de toneladas pola miña propia conta. Propóñome traficar –dixo, reclinándose na súa cadeira– coas Indias Occidentais, e especialmente en sedas, chales, especias, tinguiduras, drogas e madeiras preciosas. É un tráfico moi interesante.

–E alcánzanse bos beneficios? –preguntei.

–Tremendos! –contestoume. Eu cambaleei outra vez e empecei a pensar que el tiña un porvir moito máis espléndido ca o meu propio.

–Paréceme –engadiu metendo os polgares nos petos do chaleco–, paréceme que tamén traficarei coas Indias Occidentais, para traer de alí azucre, tabaco e ron. Así mesmo, estarei en relacións con Ceilán para importar cairos de elefante.

–Para iso necesitará vostede moitos barcos –dixen.

–Oh!, unha flota completa.

Abraiado en extremo pola magnificencia daquelas transaccións, pregunteille a que negocios se dedicaban preferentemente os barcos que aseguraba.

–En realidade non empecei a asegurar aínda –contestou–. Por agora estou observando ao meu redor.

Aquilo pareceume estar xa de acordo coa Pousada de Barnard, e por iso, con acento de convicción, exclamei:

–Ah, xa!

–Si. Estou nunha oficina, e por agora observo o que pasa ao meu redor.

–Gáñase diñeiro nunha oficina? –preguntei.

–Para… Quere vostede dicir para os mozos que están alí empregados? –preguntou a guisa de resposta.

–Si. Por exemplo, para vostede.

–Pois… pois… para min, non –dixo isto co mesmo coidado de quen trata de equilibrar exactamente os pratos dunha balanza–. Non é directamente proveitoso. É dicir, que non me pagan nada e eu teño… e eu teño que manterme.

Isto non ofrecía ningún aspecto proveitoso, e meneei a cabeza como para significar a dificultade de lograr aquel enorme capital con semellante fonte de ingresos.

–Pero o importante é –engadiu Herbert Pocket– que un pode observar o seu arredor. Iso é o principal. Está vostede empregado nunha oficina, e entón ten a posibilidade de observar o seu arredor.

Chamoume a atención a dedución singular que podía facerse de que quen non estivese nunha oficina non podería observar o seu arredor, pero, silenciosamente, remitinme á súa experiencia.

–Logo chega unha ocasión –dixo Herbert– en que vostede observa unha saída. Aprovéitase vostede dela, fai un capital e entón xa se está en situación. E en canto teña un capital, soamente falta empregalo.

Tal modo de falar estaba de acordo coa conduta que seguiu no xardín. Tamén o modo de soportar a súa pobreza correspondía ao que mostrara para aceptar aquela derrota. Pareceume que agora recibía todos os golpes e todas as pancadas co mesmo bo ánimo con que noutro tempo recibira os meus. Era evidente que non tiña consigo máis que o absolutamente necesario, porque todo o demais fora mandado alí pola miña causa, desde o café ou desde outra parte calquera. Con todo, como xa fixera a súa fortuna, aínda que tan só na súa mente, mostraba tal modestia que eu me sentín agradecido de que non se enorgullecese dela. Isto foi outra boa calidade que engadir ao seu agradable carácter, e así continuamos facéndonos moi amigos. Pola tarde fomos dar un paseo polas rúas, e entramos no teatro, a metade de prezo; ao día seguinte visitamos a igrexa da Abadía de Westminster e pasamos a tarde paseando polos parques. Alí pregunteime quen ferraría todos os cabalos que pasaron ante min, e desexei que Joe se puidese encargar daquel traballo. Calculando moderadamente, aquel domingo había xa varios meses que deixara a Joe e a Biddy. O espazo interposto entre eles e eu aumentou igualmente na miña memoria, e as nosas brañass aparecíanseme máis distantes cada vez. O feito de que eu puidese estar na nosa antiga igrexa levando o meu vello traxe das festas tan só o domingo anterior parecíame unha combinación de imposibilidades tanto xeográficas como sociais, ou solares e lunares. Con todo, nas rúas de Londres, tan cheas de xente e tan brillantemente iluminadas á tardiña, había deprimentes alusións e reproches polo feito de que eu situase a tanta distancia a pobre e vella cociña da miña casa; e en plena noite, os pasos dalgún impostor e incapaz porteiro que andase polas proximidades da Pousada de Barnard coa escusa de vixiala penetraban profundamente no meu corazón. O luns pola mañá, ás nove menos cuarto, Herbert marchou á oficina para traballar, e supoño que tamén para observar o seu arredor, e eu acompañeino. Unha ou dúas horas despois tiña que saír para acompañarme a Hemmersmith, e eu tiña que esperalo. Pareceume que os ovos en que se incubaban os mozos aseguradores eran deixados no po e á calor, como os de avestruz, a xulgar polos lugares en que aqueles xigantes incipientes se albergaban nas mañás do luns. A oficina á que asistiu Herbert non me pareceu un excelente observatorio, porque estaba situada na parte traseira e no segundo piso dunha casa; tiña un aspecto moi triste, e as fiestras daban a un patio interior e non a ningunha atalaia. Esperei ata que foi mediodía e fun á Bolsa, onde vin homes vellosos sentados na sección de embarques, e a quen tomei por grandes comerciantes, aínda que non puiden comprender por que parecían estar todos tan anoxados. Cando chegou Herbert saímos e xantamos nun establecemento famoso, que eu entón veneraba case, pero do que agora creo que foi a máis abxecta superstición de Europa e onde nin aínda entón puiden deixar de notar que había moita máis salsa nos manteis, nos coitelos e nos panos dos camareiros que nos mesmos pratos que servían. Unha vez terminada aquela colación de prezo moderado, tendo en conta a graxa que non se cargaba aos clientes, regresamos á Pousada de Barnard, collín o meu maletín e logo ambos tomamos un coche cara a Hammersmith. Chegamos alí ás dúas ou ás tres da tarde e tivemos que andar moi pouco para chegar á casa do señor Pocket. Levantando o picaporte dunha porta pasamos directamente a un xardinciño que daba ao río e no cal xogaban os nenos do señor Pocket. E a menos que me engane a min mesmo, nun punto en que os meus intereses ou as miñas simpatías non teñen nada que ver, observei que os fillos do señor e da señora Pocket non crecían, senón que se levantaban. A señora Pocket estaba sentada nunha cadeira de xardín e debaixo dunha árbore, lendo, coas pernas apoiadas sobre outra cadeira; as dúas amas da señora Pocket miraban ao redor mentres os nenos xogaban.

–Mamá –dixo Herbert–. Este é o mozo señor Pip.

En vista destas palabras, a señora Pocket recibiume con expresión de amable dignidade.

–Señor Alick e señorita Jane! –gritou unha das amas a dous dos nenos–. Se saltades deste xeito ides caer ao río. E que dirá entón o voso papá?

Ao mesmo tempo, a ama recolleu o pano da señora Pocket e dixo:

–Xa se lle caeu a vostede seis veces, señora.

En vista diso, a señora Pocket botouse a rir, dicindo:

–Grazas, Flopson. E acomodándose tan só nunha cadeira, continuou a lectura. Inmediatamente o seu rostro expresou o maior interese, coma se estivese lendo durante unha semana enteira, pero antes de percorrer media ducia de liñas fixou os ollos en min e dixo:

–Espero que a súa nai estará ben.

Tan inesperadas palabras puxéronme en tal dificultade, que empecei a dicir, do modo máis absurdo posible, que, no caso de existir tal persoa, non tiña dúbida de que estaría perfectamente, de que se sentiu moi agradecida e de que sen dúbida lle mandou os seus cumprimentos. Entón a ama veu no meu auxilio.

–Vaia! –exclamou recollendo outra vez o pano do chan–. Con esta xa van sete. Que fai vostede esta tarde, señora?

A señora Pocket tomou o pano, dando unha mirada de extraordinaria sorpresa, coma se non o vise antes; logo sorriu ao recoñecelo e dixo:

–Moitas grazas, Flopson.

E esquecéndose de min, continuou a lectura. Entón observei, pois tiven tempo de contalos, que alí había non menos de seis pequenos Pockets en varias fases de crecemento. Apenas acabara de contalo, cando se oíu o sétimo, berrando lastimosamente desde a casa.

–Que chora o pequeno! –dixo Flopson coma se isto a sorprendese moito-. Corre, Millers!

Esta era a outra ama, e dirixiuse cara á casa; logo, paulatinamente, o berro do neno acalouse e cesou á fin, coma se fose un pequeno ventrílocuo que levase algo na boca. A señora Pocket seguía lendo, e eu sentín a maior curiosidade por aquel libro. Segundo creo, esperabamos que aparecese o señor Pocket; así é que agardamos alí, e tiven a oportunidade de observar o fenómeno familiar de que sempre que algún neno se achegaba á señora Pocket mentres xogaba, poñíase en pé e tropezaba para caer sobre ela, co maior asombro da dama e grandes queixumes dos pequenos. Eu non lograba comprender tan estraña circunstancia e non puiden impedir que o meu cerebro empezase a formular teorías sobre o particular, cando apareceu Millers co pequeno, o cal pasou a mans de Flopson e logo esta dispoñíase a entregalo á señora Pocket, cando, á súa vez, caeu de cabeza contra a súa ama, arrastrando o neno, e sorte que Herbert e eu a collemos.

–Pero que ocorre, Flopson? –dixo a señora Pocket apartando por un momento a mirada do seu libro–. Todo o mundo tropeza!

–Naturalmente, señora –replicou Flopson coa cara acesa–. Que ten vostede aí?

–Que que teño, Flopson? –preguntou a señora Pocket.

–Si, señora. Aí ten vostede o seu tallo. E como o oculta a súa saia, ninguén o ve e tropeza. Iso é. Tome o neno, señora, e déame, en cambio, o seu libro.

A señora Pocket seguiu o consello e, coa maior inexperiencia, mexeu o neno no colo, namentres os demais xogaban ao seu redor. Había pouco que duraba isto, cando a señora Pocket deu ordes terminantes de que levasen todos os nenos ao interior da casa, para botar un sono. Entón fixen o segundo descubrimento do día, consistente en que a crianza dos pequenos Pocket consistía en levantarse alternadamente, con algúns curtos sonos. En tales circunstancias, cando Flopson e Millers reuniron os nenos na casa, semellantes a un pequeno rebaño de ovellas, apareceu o señor Pocket para coñecerme. Non me sorprendeu moito o observar que o señor Pocket era un cabaleiro en cuxo rostro se reflectía a perplexidade e que o seu cabelo, xa gris, estaba moi desordenado, coma se o pobre non atopase o xeito de poñer orde en nada.