Levanteime moi cedo e saín. Aínda non era tempo de ir á casa da señorita Havisham, e por iso dei un paseo polo campo, na dirección da casa desta, que non era, desde logo, a correspondente á vivenda de Joe; alí podería ir ao día seguinte, e mentres tanto pensaba na miña protectora e elaboraba brillantes cadros dos seus plans acerca de min.
A señorita Havisham adoptara a Estella, e case pode dicirse que tamén me adoptara a min, de modo que, sen ningunha dúbida, a súa intención era criarnos xuntos. Reservábame o cometido de restaurar a triste casa, de admitir a entrada do sol nas súas escuras estancias, de poñer en marcha os reloxos, de acender o lume na cheminea e de quitar as arañeiras e eliminar todos os insectos; nunha palabra: realizar os brillantes actos do cabaleiro mozo dos poemas, para casar logo coa princesa. Cando pasaba ante ela detívenme para mirar a casa; os seus muros de ladrillo vermello, as súas fiestras atrancadas e o verde acivro agarrado ás chemineas, coas súas raíces e os seus tendóns, coma se fosen vellos brazos sarmentosos, facían de todo aquilo un misterio tranquilo, cuxo heroe era eu. Estella era a inspiración e o corazón da aventura, desde logo. Pero aínda que adquirise tan forte dominio en min, aínda que a miña fantasía e a miña esperanza repousasen nela, malia que a súa influencia na miña vida infantil e no meu carácter fose todopoderosa, nin sequera naquela romántica mañá puiden dotala doutros atributos que os que realmente posuía. Menciono isto aquí cun propósito definido, porque é o fío polo cal se poderá seguirme no meu mísero labirinto. De acordo coa miña experiencia, as nocións convencionais dun namorado non poden ser certas sempre. A incualificable verdade é que cando amaba a Estella con amor de home, amábaa só e sinxelamente por considerala irresistible. E, dunha vez para sempre, direi tamén que, para a miña desgraza, comprendía moitas veces, se non sempre, que a amaba contra toda razón, contra toda promesa, contra toda paz e esperanza e contra a felicidade e o desencanto que puidese haber nisto.
E, dunha vez para sempre, direi tamén que non por iso a quería menos e que iso non tiña máis influencia en conterme que se eu crese devotamente que ela era o cumio da perfección humana.
Dispuxen o meu paseo de maneira que cheguei á porta da casa á hora habitual noutros tempos.
Tras tirar do cordón da campá con man trémula, volvinme de costas á porta, mentres trataba de recobrar o alento e de facer acougar os latexos do meu corazón. Oín como se abría a porta lateral da casa e os pasos que atravesaban o patio; pero finxín non darme de conta, nin sequera no momento en que a porta xirou sobre os seus oxidados gonzos.
Mais por fin tocáronme no ombreiro, e eu, como sobresaltado, volvinme. E tiven entón maior sobresalto ao verme cara a cara cun home sinxelamente vestido de gris. Era o último a quen podía esperar ver ocupando o lugar de porteiro na casa da señorita Havisham.
–Orlick!
–Ah, meu amigo! Non soamente vostede cambiou. Pero entre, entre. É contrario ás miñas ordes ter a porta aberta.
Entrei e el pechou con chave, gardándoa logo.
–Si –dixo dando media volta mentres me precedía nalgúns pasos cando nos dirixiamos á casa–. Aquí estou.
–E como veu dar vostede aquí?
–Pois moi sinxelamente –replicou–: andando coas miñas pernas. Ao mesmo tempo trouxen a miña caixa nunha carreta.
–E para que bo está vostede aquí?
–Supoño que non estou para nada malo.
Eu non estaba seguro de tanto. Tiven tempo de pensar na miña resposta mentres el levantaba con lentitude a súa pesada mirada desde o chan, cara ás miñas pernas e os meus brazos, para fixarse no meu rostro.
–De modo que deixou vostede a fragua? –preguntei.
–Parécelle que isto ten aspecto de fragua? –contestoume Orlick mirando ao seu redor con aire ofendido–. Cre vostede que ten aspecto de tal?
Eu pregunteille canto tempo había que deixara a fragua de Gargery.
–Son aquí os días tan parecidos un a outro –contestou–, que non podería contestarlle sen calculalo antes. Porén, podo dicirlle que vin aquí algún tempo despois da marcha de vostede.
–Pois eu podería dicirlle a data, Orlick.
–Ah! –exclamou secamente–. É que, desde entón, vostede puido aprender.
Falando así chegaramos á casa, onde vin que o seu cuarto estaba situado xunto á porta de servizo e cuxa fiestra daba ao patio. Nas súas pequenas dimensións, non era moi distinta aquel cuarto do que en París se adoita destinar ao porteiro. Nas paredes estaban colgadas algunhas chaves, e a elas engadiu a da porta exterior; a súa cama, cuberta por unha colcha feita con retallos de toda clase de tea, estaba nun oco interior que formaba a mesma estancia. O conxunto tiña un aspecto desaliñado, confinado e triste, semellante á gaiola destinada a un leirón humano, mentres el aparecía macizo e escuro na sombra do recuncho inmediato á fiestra e moi parecido ao leirón humano para quen o cuarto estaba preparado, como así era en efecto.
–Xamais vira este cuarto –observei–, aínda que antes aquí non había porteiro ningún.
–Non –contestou el–. Ata que se viu que a planta baixa carecía de protección e se creu que era perigoso vivir así, en vista de quehai fugas de presidiarios con certa frecuencia. Entón recomendáronme á casa como home capaz de devolver a calquera as mesmas intencións que traia, e eu aceptei. É moito máis fácil que mover os foles e dar marteladas. Xa estou cansado daquilo.
Os meus ollos sorprenderon unha arma de fogo e un bastón con aneis de bronce que había sobre a cheminea, e a mirada de Orlick seguiu a miña.
–Moi ben –dixen eu, pouco desexoso de continuar aquela conversa–. Debo subir para ver á señorita Havisham?
–Que me maten se o sei –replicou espreguizándose e logo sacudíndose a si mesmo–. As miñas instrucións terminaron xa, meu amigo. Eu, pola miña banda, limitareime a dar unha martelada nesta campá, e vostede seguirá o corredor ata que atope a alguén.
–Creo que me esperan.
–Ignóroo por completo –replicou.
En vista diso, dirixinme cara ao longo corredor que noutros tempos pisei cos meus grosos zapatos, e el fixo resoar a súa campá. No extremo do corredor, mentres aínda vibraba a campá, atopei a Sara Pocket, a cal parecía entón adquirir, pola miña culpa e dun modo definitivo, unha coloración verde e amarela no seu rostro.
–Oh! –exclamou–. É vostede, señor Pip?
–Si, señorita Pocket. E teño a satisfacción de dicirlle que tanto o señor Pocket como a súa familia están moi ben.
–Son máis xuizosos? –preguntou Sara meneando tristemente a cabeza–. Mellor sería que gozasen de máis xuízo no canto de boa saúde. Ah, Mathew, Mathew…!Xa coñece o camiño, cabaleiro.
Coñecíao bastante, porque moitas veces subira a escaleira ás escuras. Ascendín entón por ela cun calzado máis lixeiro que noutro tempo e chamei do modo habitualna porta da estancia da señorita Havisham.
–É a chamada de Pip –oín que dicía inmediatamente–. Entra, Pip.
Estaba na súa butaca, preto da vella mesa, vestindo o mesmo traxe antigo e con ambas as mans cruzadas sobre o seu bastón, o queixo apoiado nelas e os ollos fixos no chan. Sentada preto dela, tendo na man o zapato branco que nunca usara e coa cabeza inclinada mentres o miraba, estaba unha elegante dama a quen nunca vira.
–Entra, Pip –murmurou a señorita Havisham sen levantar os ollos nin mirar ao seu redor–. Entra, Pip. Como estás, Pip? De modo que me bicas a man coma se fose unha raíña? Que...?
Miroume de súpeto, movendo unicamente os ollos e repetiu en ton que á vez era xocoso e triste:
–Que...?
–Souben, señorita Havisham –dixen eu sen que se me ocorrese outra cousa–, que foi vostede tan bondadosa como para desexar que viñese vela. E por iso me apresurei a obedecela.
–E que...?
A señora a quen nunca vira levantou os ollos e miroume burlonamente; entón vin que os seus ollos eran os de Estella. Pero estaba tan cambiada e era tan fermosa e tan muller, e de tal modo era admirable polos adiantos que fixera que me pareceu que eu non lograra ningún. Imaxinei, mentres a miraba, que dun modo irremediable volvía converterme no raparigo rudo e ordinario doutros tempos. Que intensa foi a sensación de distancia e de disparidade que se apoderou de min e da inaccesibilidade en que parecía acharse ela!
Deume a man, e eu tatexei algunhas palabras, tratando de expresar o pracer que tiña ao vela de novo, e tamén dei a entender que había moito tempo que esperaba tan agradable ocasión.
–Atópala moi cambiada, Pip? –preguntou a señorita Havisham con mirada ansiosa e golpeando co bastón unha cadeira que había entre as dúas, para indicarme que sentase nela.
–Ao entrar, señorita Havisham, non crin polo rostro ou pola figura que fose Estella; pero agora, e malia o seu cambio, recoñezo perfectamente a súa figura e o seu rostro anteriores.
–Supoño que non vas dicir que Estella é vella –replicou a señorita Havisham–. Acórdate de que era orgullosa e insultante e que desexabas afastarte dela. Lémbralo?
Eu, moi confuso, contestei que diso había moito tempo, que daquela non sabía o que dicía e outras cousas polo estilo. Estella sorriu con perfecta compostura e dixo que non tiña dubida ningunha de que daquela eu estaba no certo, pois fora sempre moi desagradable comigo.
–E a el atópalo cambiado? –preguntoulle a señorita Havisham.
–Moito –contestou Estella mirándome.
–Paréceche menos rudo e menos ordinario? –preguntou a señorita Havisham xogando co cabelo de Estella.
Esta botouse a rir, mirou o zapato que tiña na man, riu de novo, miroume e deixou o zapato. Seguía tratándome como a un raparigo, pero continuaba atraéndome.
Estabamos os tres sentados na triste estancia e entre as antigas e estrañas influencias que tanto me impresionaran. Entón souben que Estella acababa de chegar de Francia e que estaba a piques de dirixirse a Londres. Tan orgullosa e teimuda coma antes, lograra unir de tal modo estas calidades á súa propia beleza, que era por completo imposible e fóra de razón, ou polo menos así mo pareceu, separalas da súa fermosura. En realidade, non se podía disociar a súa presenza de todos aqueles malditos desexos de diñeiro e de nobreza que me asediaron durante a miña infancia, de todas aquelas mal reguladas aspiracións que me fixeron avergoñarme do meu fogar e de Joe, nin de todas aquelas visións que me ofreceron a imaxe do seu rostro nas chamas da fragua, ou entre as faíscas que o martelo arrincaba ao ferro candente sobre a engra, ou na escuridade da noite, cando sentía a impresión de que asomaba o seu rostro á fiestra da fragua, para fuxir deseguido. Nunha palabra: érame imposible separala, no pasado ou no presente, da razón máis profunda da miña propia vida.
Conveuse que eu permanecería alí durante o resto do día e que á noite regresaría ao hotel, e a Londres á mañá seguinte. Tras conversarmos un intre, a señorita Havisham mandounos a pasear polo abandonado xardín, e ao regresar díxome que a levase dun lado a outro na súa cadeira de rodas, como fixera outras veces.
Así, Estella e eu saímos ao xardín pola porta que me deu paso antes de ter o encontro co cabaleiro mozo e pálido, ou sexa con Herbert. Eu tremía espiritualmente e adoraba ata o bordo do vestido da miña compañeira, a cal, moi serena e decidida a non adorar o bordo do meu traxe, saíu comigo, e en canto chegamos ao lugar da pelexa con Herbert detívose e dixo:
–Sen dúbida porteime dun modo raro aquel día, cando me escondín para presenciar a pelexa. Pero non podo negar que o fixen e que me divertín moito.
–Xa me recompensou vostede ben.
–De verdade? –replicou, coma se non se acordase–. Se a memoria non me é infiel, sentía moita antipatía cara ao seu adversario, porque me soubo moi mal que o trouxesen aquí para molestarme coa súa presenza.
–Pois agora el e eu somos moi amigos –dixen.
–De verdade? Agora paréceme recordar que vostede recibe leccións do seu pai.
–Así é.
De mala gana admitín este feito, que me daba moi pouca importancia, e así puiden observar que ela volvía tratarme case como a un rapaz.
–A partir do cambio da súa fortuna e das súas esperanzas, cambiou tamén vostede de compañeiros –observou Estella.
–Naturalmente –dixen.
–E necesariamente –engadiu ela con altivez–. O que foi outrora unha boa compañía para vostede, sería completamente inapropiada.
Dubido moito de que na miña conciencia houbese aínda a intención de ir visitar a Joe, pero estas palabras quitáronma por completo.
–E non tiña vostede idea, naqueles tempos, da boa fortuna que o esperaba? –dixo Estella movendo lixeiramente a man, como para significar a época da miña loita con Herbert.
–Nin remotamente.
Ofrecía un contraste, que eu sentín moi ben, o aire de seguridade e de superioridade con que ela andaba ao meu lado e o de incerteza e submisión con que eu acompañábaa. E irritoume moito máis do que me molestou, se non estivese convencido de que se me sacara da miña baixa esfera para reservarme a ela.
O xardín, grazas ao descoidado que estaba, tiña tal frondosidade que apenas se podía andar por el; de maneira que, tras dar un par de voltas ou tres, chegamos outra vez ao patio da fábrica de cervexa.
Indiqueille o lugar onde a vira andar por encima dos barrís, o primeiro día da miña visita á casa, e ela, dirixindo unha fría e descoidada mirada naquela dirección, preguntoume:
–De verdade?
Recordeille o lugar polo que saíra da casa para darme de comer e de beber, e ela contestou:
–Non me acordo.
–Non se acorda vostede tampouco de que me fixo chorar? –preguntei.
–Non –dixo meneando a cabeza e mirando ao redor.
Estou convencido de que aquela falta de memoria con respecto a tales detalles me fixeron chorar interiormente, que é o choro máis triste de todos.
–É preciso que vostede saiba –dixo Estella, con acento de condescendencia, propio dunha moza fermosa e brillante– que non teño corazón, a condición de que iso se relacione coa miña memoria.
Eu pronunciei algunhas palabras, tomándome a liberdade de dubidar do que acababa de dicir. Estaba seguro de que a súa beleza sería imposible carecendo de corazón.
–Oh!, si que o teño, e sería posible atravesalo cun puñal ou dun balazo –contestou Estella–, e, naturalmente, el cesaría de latexar e eu de existir. Pero xa sabe vostede ao que me refiro. Aquí non teño ningunha bondade, ningunha simpatía, ningún sentimento nin ningunha desas parvadas.
Que vía na miña mente mentres ela estaba inmóbil, ao meu lado, e mirándome coa maior atención? Algo que vira na señorita Havisham? Non. Nalgunhas das súas miradas e xestos había certo parecido coa señorita Havisham, parecido que ás veces adquiren os nenos con respecto ás persoas maiores coas que mantiveron un trato frecuente ou coas que viviron encerrados. Isto, cando pasou xa a infancia, produce unhas semellanzas casuais e moi notables entre a expresión de dous rostros que, polo demais, son completamente distintos. E, con todo, non podía achar en Estella nada que me recordase á señorita Havisham. Mireina outra vez e, malia que ela continuaba cos ollos fixos en min, desapareceu por completo a miña ilusión.
Que sería?
–Falo en serio –dixo Estella sen engurrar a fronte, que era moi tersa, e sen que tampouco se ensombrecese o seu rostro–. E se temos que pasar moito tempoxuntos, é mellor que se convenza diso deseguido. Non –engadiu imperiosamente ao observar que eu abría os beizos–. Non lle dediquei a ninguén a miña tenrura. Xamais sentín tal cousa.
Un momento despois estabamos na fábrica de cervexa, abandonada desde había tanto tempo, e ela sinalou a alta galería por onde a vin pasar o primeiro día, dicíndome que recordaba que estivera alí e que me vira mentres eu a contemplaba asustado. Mentres os meus ollos observaban a súa branca man, volvín sentir a mesma débil impresión, que non podía recordar sobre o brazo, e ao instante aquela pantasma volveu pasar e afastouse.
Que sería?
–Que ocorre? –preguntou Estella–. Asustouse vostede outra vez?
–Asustaríame en realidade se crese o que acaba de dicir –repliquei, tratando de esquecelo.
–De modo que non o cre vostede? Moi ben. De todos os xeitos, recorde que llo dixen. A señorita Havisham quererá velo pronto no seu antigo posto, aínda que eu creo que iso podería deixarse agora a un lado, con outras cousas xa antigas. Imos dar outra volta polo xardín, e logo entre na casa. Veña. Hoxe non derramará vostede bágoas pola miña crueldade; será o meu paxe e prestarame o seu ombreiro.
O seu bonito traxe arrastrárase polo chan. Recolleu a cola da saia cunha man e coa outra apoiouse lixeiramente no meu ombreiro mentres andabamos. Demos dúas ou tres voltas máis polo abandonado xardín, que me pareceu que florecera para min, e se herbas verdes e amarelas que crecían nas fendas do antigo valo fosen as flores máis preciosas do mundo, non os recordaría con máis agarimo.
Entre nós non había discrepancia de idade que puidese xustificar o seu afastamento de min; tiñamos case os mesmos anos, aínda que, naturalmente, ela parecía ser maior ca min; pero a aparente inaccesibilidade que lle daban a súa beleza e os seus modos atormentábame no medio das miñas delicias e aínda na seguridade que sentía eu de que a nosa protectora nos elixira a un para o outro. Pobre de min!
Por fin volvemos á casa, e alí decateime coa maior sorpresa de que o meu titor acababa de chegar para ver á señorita Havisham, a fin de tratar de negocios, e que estaría de regreso á hora para comer. Os antigos candeeiros da estancia en que estaba a mesa do festín foron acendidos mentres nós estabamos no xardín e a señorita Havisham continuaba sentada na súa cadeira e esperándome.
Cando empuxei a súa cadeira de rodas e demos algunhas voltas lentas arredor dos restos da festa nupcial, pareceume volver aos tempos pasados. Pero na fúnebre estancia, con aquela figura sepulcral sentada na cadeira que fixaba os ollos nela, Estella parecía máis radiante e fermosa que antes e eu estaba sumido en estraño embeleso.
Pasou o tempo e achegouse a hora da comida; entón Estella deixounos para preparala. A señorita Havisham e eu detivémonos preto do centro da longa mesa, e ela, cun dos seus pálidos brazos estendido, apoiou a pechada man no amarelento mantel. E cando Estella miraba cara atrás, antes de saír, a señorita Havisham bicoulle a man con tal voraz intensidade que me pareceu terrible. Entón, en canto Estella marchouse e quedamos sós, ela volveuse a min e, en voz tan baixa que parecía un murmurio, dixo:
–Atópala fermosa, graciosa e crecida? Non a admiras?
–Todos os que a vexan admirarana, señorita Havisham.
Ela rodeoume o pescozo cun brazo e, acercando a miña cabeza á súa, mentres estaba sentada na cadeira, exclamou:
–Ámaa, ámaa, ámaa! Como te trata?
Antes de que puidese contestar, aínda supoñendo que fose capaz de contestar a tan difícil pregunta, ela repetiu:
–Ámaa, ámaa, ámaa! Se se che mostra favorable, ámaa. Se te fire, ámaa. Se che esnaquiza o corazón, e a medida que creza en anos e sexa máis forte cho deixa máis esnaquizado, malia iso, ámaa, ámaa, ámaa!
Xamais vira eu tal ímpeto apaixonado como o que ela empregou ao pronunciar tales palabras. Sentín arredor do pescozo os músculos do seu fraco brazo, axitado pola vehemencia que a posuía.
–Escóitame, Pip. Adopteina para que fose amada. Crieina e eduqueina para que a amasen. E fixen que chegase a ser como é para que puidesen amala. Ámaa!
Pronunciou esta palabra repetidas veces, e non había dúbida acerca da súa intención; pero se falase do mesmo de «odiar» no canto de «amar», ou de «desesperación», «vinganza» ou «tráxica morte», non podería soar nos seus beizos dun modo máis semellante a unha maldición.
–E agora vou dicirche –engadiu co mesmo murmurio vehemente e apaixonado–, vou dicirche o que é un amor verdadeiro. É unha devoción cega que para nada ten en conta a propia humillación, a absoluta submisión, a confianza e a fe, contra un mesmo e contra o mundo enteiro, e que entrega o propio corazón e a propia alma ao que os esnaquiza..., como fixen eu.
Cando dixo isto, engadiu un berro tan desesperado, que me crin obrigado a collela pola cintura, porque se levantou na cadeira, cuberta pola mortalla do seu traxe, e golpeou o aire coma se quixese guindarse a si mesma contra a parede e caer morta.
Todo isto ocorreu en poucos segundos. Cando volvín deixala na cadeira, sentín un aroma que me era moi coñecido, e ao volverme vin o meu titor na estancia.
Sempre levaba consigo, e creo que non o mencionei aínda, un pano de peto de rica seda e de enormes dimensións, que lle era sumamente útil na súa profesión. Moitas veces vino deixar aterrorizado a un cliente ou a unha testemuña limitándose a desdobrar cerimoniosamente o seu pano, coma se se dispuxese a asoarse, pero logo facía unha pausa, como persuadido de que non tiña tempo antes de que a testemuña ou o cliente confesasen de plano, e así ocorría que, do modo máis natural do mundo, chegaba a confesión do que se atopaba ante el. Cando o vin na estancia, sostiña nas mans o pano de seda e estábanos mirando. Ao atopar os meus ollos, limitouse a dicir, tras facer unha lixeira pausa:
–De verdade? É singular.
E logo usou con marabilloso efecto o pano para o fin a que estaba destinado.
A señorita Havisham viuno ao mesmo tempo ca min e, como lle ocorría a todo o mundo, sentía temor daquel home. Fixo un esforzo para tranquilizarse, e logo, tatexando, díxolle ao señor Jaggers que era tan puntual como sempre.
–Tan puntual coma sempre? –repetiu el achegándose a nós. Logo, mirándome, engadiu–: Como está vostede, Pip? Quere que lle faga dar unha volta, señorita Havisham? Unha volta nada máis? De modo que está vostede aquí, Pip?
Díxenlle cando chegara e que a señorita Havisham desexaba que fose para ver a Estella.
–Ah! –replicou el–. É unha preciosa señorita.
Logo empuxou a cadeira da señorita Havisham cunha das súas enormes mans e meteu a outra no peto do pantalón, coma se este contivese numerosos segredos.
–Dígame, Pip –engadiu en canto se detivo–. Cantas veces vira vostedeo antes á señorita Estella?
–Cantas veces?
–Si, cantas. Dez mil, talvez?
–Oh, non, non tantas!
–Dúas?
–Jaggers –interveu a señorita Havisham con gran pracer pola miña parte–. Deixe vostede ao meu Pip tranquilo e vaia comer con el.
Jaggers obedeceu, e ambos nos encamiñamos á escura escaleira. Mentres nos dirixiamos cara aos cuartos illados que había máis alá do enlousado patio da parte posterior preguntoume cantas veces vira comer ou beber á señorita Havisham, e, como de costume, deume a elixir entre unha vez e cen.
Eu reflexionei un momento e logo contestei:
–Nunca.
–Nin o verá nunca, Pip –replicou sorrindo e cargando a cella a un tempo–. Nunca quixo que a vise ninguén comer ou beber desde que leva esta vida. Polas noites vai dun lado a outro, e entón toma o que atopa.
–Perdóeme –dixen–. Podo facerlle unha pregunta, cabaleiro?
–Vostede pode preguntarme –contestou– e eu podo declinar a resposta. Pero, en fin, pregunte.
–O apelido de Estella é Havisham, ou...? –interrompinme, porque non tiña nada que engadir.
–Ou que? –dixo el.
–É Havisham?
–Si, Havisham.
Así chegamos á mesa, onde nos esperaban Estella e Sara Pocket. O señor Jaggers ocupou a presidencia, Estella sentou fronte a el e eu vinme cara a cara coa miña amiga do rostro verdoso e amarelento. Comemos moi ben e serviunos unha criada a quen xamais vira ata entón, pero que, a xulgar por canto puiden observar, estivera sempre naquela casa. Despois de comer puxeron unha botella de excelente porto ante o meu titor, que sen ningunha dúbida coñecía moi ben a marca, e as dúas señoras deixáronnos.
Era tanta a reticencia das palabras do señor Jaggers baixo aquel teito, que xamais vin cousa parecida, nin sequera nel mesmo. Coidaba, ata, das súas propias miradas, e apenas dirixiu unha vez os ollos ao rostro de Estella durante toda a comida. Cando ela lle dirixía a palabra, prestaba a maior atención e, como é natural, contestaba, pero, polo que puiden ver, non a miraba sequera. En cambio, ela mirábao frecuentemente, con interese e curiosidade, se non con desconfianza, pero el parecía non darse de conta de nada. Durante toda a comida divertiuse facendo que Sara Pocket se puxese máis verde e amarela que nunca, aludindo nas súas palabras ás grandes esperanzas que eu podía abrigar. Pero entón tampouco demostrou decatarse do efecto que todo iso producía e finxiu arrincarme, e en realidade fíxoo, aínda que ignoro como, estas manifestacións da miña inocente persoa.
Cando el e eu quedamos sós, permaneceu sentado e co aire do que reserva as súas palabras a consecuencia dos moitos datos que posúe, cousa que, realmente, era demasiado para min. E como non tiña outra cousa ao alcance da man, pareceu repreguntar ao viño que bebía. Sostíñao ante a candea, logo probábao, dáballe varias voltas na boca, tragábao, volvía mirar outra vez o vaso, cheiraba o porto, catábao, bebíao, volvía encher o vaso e examinábao outra vez, ata que me puxo nervioso, coma se eu estivese convencido de que o viño lle dicía algo no meu prexuízo. Tres ou catro veces sentín a débil impresión de que debía iniciar algunha conversa; pero cada vez que el advertía que ía preguntarlle algo, mirábame co vaso na man e saboreaba o viño, coma se quixese facerme observar que era inútil a miña tentativa, porque non podería contestarme.
Creo que a señorita Pocket estaba convencida de que verme tan só a poñía en perigo de volverse tola, e talvez de arrincar o chapeu, que era moi feo, parecido a un estropallo de muselina, e de espallar polo chan os cabelos que seguramente non naceran na súa cabeza. Non apareceu cando máis tarde subimos ao cuarto da señorita Havisham e os catro xogamos ao whist. No intervalo, a señorita Havisham, obrando dun modo caprichoso, puxera algunha das máis fermosas xoias que había no tocador no cabelo de Estella, no seu peito e nos seus brazos, e observei que ata o meu titor a miraba por baixo das súas espesas cellas e que as levantaba un pouco cando ante os seus ollos viu a fermosura de Estella adornada con tan ricos lampexos de luz e de cor.
Nada direi do modo e da extensión con que gardou os nosos triunfos e saíu con cartas sen valor ao terminar as roldas, antes de que quedase destruída a gloria dos nosos reis e das nosas raíñas, nin tampouco da miña sensación acerca do modo de mirarnos a cada un, á luz de tres fáciles enigmas que el adiviñou moito tempo atrás. O que me causou pena foi a incompatibilidade que había entre a súa fría presenza e os meus sentimentos con respecto a Estella. Non porque eu non puidese falarlle dela, senón porque sabía que non podería soportar o inevitable renxer das súas botas en canto oíse falar de Estella e porque, ademais, non quería que tras falar dela fose lavar as mans, como tiña por costume. O que máis me apuraba era que o obxecto da miña admiración estivese a curta distancia del e que os meus sentimentos se achasen no mesmo lugar en que se atopaba el.
Xogamos ata as nove da noite, e entón conveuse que cando Estella fose a Londres avisaríaseme con anticipación da súa chegada a fin de que acudise a recibila ao baixar da dilixencia; logo despedinme dela, estreitei a súa man e deixeina.
O meu titor albergábase no Xabaril, e ocupaba o cuarto inmediato ao meu. No máis profundo da noite resoaban nos meus oídos as palabras da señorita Havisham cando me dicía: «Ámaa, ámaa, ámaa!» Adapteinas aos meus sentimentos e díxenlle á miña almofada: «Ámoa, ámoa, ámoa!» centos de veces.
Logo sentinme penetrado de extraordinaria gratitude ao pensar que me estivese destinada a min, que noutros tempos non fun máis que un aprendiz de ferreiro. Entón pensei que, segundo temía, ela non debía de estar moi agradecida por aquel destino, e pregunteime cando empezaría a interesarse por min. Cando podería espertar o seu corazón, que agora estaba mudo e durmido?
Ai de min! Imaxinei que estas eran emocións elevadas e grandiosas. Pero nunca pensei que houbese nada baixo e mesquiño en apartarme de Joe, porque sabía que ela o desprezaría. Non pasara máis que un día desde que Joe fixera asomar as bágoas aos meus ollos; pero secaron axiña, Deus me perdoe, demasiado axiña.
Nenhum comentário:
Postar um comentário