Como estaba abandonado a min mesmo, avisei da miña intención de deixar libres os cuartos que ocupaba no Temple en canto terminase legalmente o meu contrato de arrendamento e que mentres tanto os realugaría. Deseguido puxen anuncios nas fiestras, porque como tiña moitas débedas e apenas algún diñeiro, empecei a alarmarme seriamente acerca do estado dos meus asuntos. Mellor debera escribir que debería haberme alarmado, de ter bastante enerxía e clara percepción mental para darme conta dalgunha verdade, á parte do feito de que me sentía moi doente. Os últimos sucesos déranme enerxía bastante para aprazar a enfermidade, pero non para vencela; logo vin que ía apoderarse de min, e pouco me importaba o demais, porque nada me daba coidado ningún.
Durante un ou dous días estiven deitado no sofá, no chan..., en calquera parte, segundo dese a casualidade de que caese nun lugar ou noutro. Tiña a cabeza pesada e os membros doloridos, pero ningún propósito nin ningunha forza. Logo chegou unha noite que me pareceu de extraordinaria duración e que pasei sumido na ansiedade e no horror; e cando, pola mañá, tratei de sentar na cama e reflexionar acerca de todo aquilo, vin que era tan incapaz dunha cousa como da outra.
Ignoro se, en realidade, estiven en Garden Court, en plena noite, buscando a lancha que imaxinaba que acharía alí, ou se dúas ou tres veces me dei de conta, aterrado, de que estaba na escaleira e, sen saber como, saíra da cama; outra vez me pareceu verme no momento de acender a lámpada, penetrado da idea de que el subía a escaleira e de que todas as demais luces estaban apagadas; tamén me molestou bastante unha conversación, unhas gargalladas e uns xemidos de alguén, e ata cheguei a sospeitar que tales xemidos os proferín eu mesmo; noutra ocasión crin ver nalgún escuro recuncho da estancia unha estufa de ferro, e pareceume oír unha voz que repetidamente dicía que a señorita Havisham se estaba consumindo dentro. Todo iso quixen aclaralo comigo mesmo e poñer algunha orde nas miñas ideas cando, aquela mañá, me vin na cama. Pero entre elas e eu interpoñíase o vapor dun forno de cal, desordenándoas por completo, e a través daquel vapor foi cando vin dous homes que me miraban.
–Que queren vostedes? –preguntei sobresaltado–. Non os coñezo.
–Ben, señor –replicou un deles inclinándose e tocándome o ombreiro–. Este é un asunto que, segundo creo, poderá vostede arranxar en breve; pero, mentres tanto, queda detido.
–A canto ascende a débeda?
–A cento vinte e tres libras esterlinas, quince xilins e seis peniques. Creo que é a conta do xoieiro.
–Que podo facer?
–O mellor é ir á miña casa –dixo aquel home.
–Teño un cuarto bastante confortable.
Fixen algúns esforzos para levantarme e vestirme. Cando me fixei neles de novo, vin que estaban a algunha distancia da cama e mirándome. Eu seguía deitado.
–Xa ven vostedes cal é o meu estado –dixen–. Se puidese, acompañaríaos, pero en realidade non me é posible. Se me levan, paréceme que morrerei no camiño.
Talvez responderon, ou discutiron o asunto, ou trataron de darme ánimos para que imaxinase que estaba mellor do que eu cría. Pero como na miña memoria só están prendidos por tan débil fío, non sei o que realmente fixeron, fóra de que desistiron de levarse.
Despois tiven moita febre e sufrín moito. Con frecuencia, perdía a razón, e o tempo pareceume interminable. Sei que confundín existencias imposibles coa miña propia identidade; imaxinei ser un ladrillo na parede da casa e que desexaba saír do lugar en que me colocaran os construtores; logo crin ser unha barra de aceiro dunha enorme máquina que se movía ruidosamente e xiraba como sobre un abismo, e, con todo, eu imploraba na miña propia persoa que se detivese a máquina, e a parte que eu constituía nela desprendeuse; nunha palabra, pasei por todas esas fases da enfermidade, segundo me consta polos meus propios recordos e segundo comprendín naqueles días. Algunhas veces loitaba con xente real e verdadeira, na crenza de que eran asasinos; de súpeto comprendía que querían facerme algún ben, e entón abandonábame exhausto nos seus brazos e deixaba que me tendesen na cama. Pero, sobre todo, comprendín que había unha tendencia constante en toda aquela xente, pois, cando eu estaba moi doente, ofrecíanme toda sorte de extraordinarias transformacións do rostro humano e presentábanse a min con tamaño extraordinario; pero sobre todo, repito, observei unha decidida tendencia en todas aquelas persoas a asumir, máis pronto ou máis tarde, o parecido de Joe.
En canto pasou a fase máis perigosa da miña enfermidade empecei a darme conta de que, así como cambiaban todos os demais detalles, este rostro coñecido non se transformaba de ningún xeito. Calquera que fosen as variacións polas que pasase, sempre acababa parecéndose a Joe. Ao abrir os ollos, pola noite, vía a Joe sentado xunto á miña cama. Cando os abría de día, víao sentado xunto á semicerrada fiestra e fumando na súa pipa. Cando pedía unha bebida refrescante, a querida man que ma daba era tamén a de Joe. Tras beber reclinábame na miña almofada, e o rostro que me miraba con tanta tenrura e esperanza era así mesmo o de Joe.
Por fin, un día tiven bastante ánimo para preguntar:
–É realmente Joe?
–Si; Joe, querido Pip –contestoume aquela voz tan querida dos meus tempos infantís.
–Oh Joe! Estasme esnaquizando o corazón! Mírame anoxado, Joe. Báteme! Dime que son un ingrato. Non sexas tan bo comigo.
Iso díxeno porque Joe apoiara a cabeza na almofada, ao meu lado, e me rodeou o pescozo co brazo, feliz en extremo de que o recoñecese.
–Cala, querido Pip –dixo Joe–. Ti e eu sempre fomos bos amigos. E cando esteas ben para dar un paseo, xa verás que lavercas cazamos.
Dito isto, Joe retirouse á fiestra e volveume as costas mentres secaba os ollos. E como a miña extrema debilidade me impedía levantarme a ir ao seu lado, quedei na cama murmurando, cheo de remorsos:
–Deus o bendiga! Deus bendiga a este home cariñoso e cristián!
Os ollos de Joe estaban arroibados cando o vin outra vez ao meu lado; pero entón tomeille a man e os dous fomos moi felices.
–Canto tempo pasou, querido Joe?
–Queres saber, Pip, canto tempo durou a túa enfermidade?
–Si, Joe.
–Hoxe é o último día de maio. Mañá é primeiro de xuño.
–E estiveches sempre aquí, querido Joe?
–Case sempre, Pip. Porque, como lle dixen a Biddy cando recibimos por carta noticias da túa enfermidade, carta que nos entregou o carteiro, o cal, así como antes era solteiro, agora casou, malia que apenas lle pagan os paseos que dá e os zapatos que gasta, pero o diñeiro non lle importa gran cousa, porque ante todo desexaba casar...
–Que agradable me parece oírte, Joe! Pero interrompinche no que lle dixeches a Biddy.
–Pois foi –dixo Joe– que, como ti estarías entre xente estraña, e como ti e eu sempre fomos bos amigos, unha visita en tales momentos sería ben recibida, e Biddy díxome: «Vaia ao seu lado sen perda de tempo.» Estas –engadiu Joe coa maior solemnidade– foron as palabras de Biddy: «Vaia vostede ao seu lado sen perda de tempo.» En fin, non te enganarei moito –engadiu Joe logo de graves reflexións– se che digo que as palabras de Biddy foron: «Sen perder un só minuto.»
Entón interrompeuse Joe e informoume de que non debía falar moito e que tiña que tomar un pouco de alimento con algunha frecuencia, tanto se me gustaba como se non, pois había de someterme ás súas ordes. Eu biqueille a man e quedei quieto, mentres el se dispoñía a escribir unha carta a Biddy para transmitirlle os meus cariñosos recordos.
Evidentemente Biddy ensináralle a escribir a Joe. Mentres eu estaba na cama mirándoo, fíxome chorar de pracer ao ver o orgullo con que empezaba a escribir a carta. A miña cama, á que se quitaran as cortinas, fora trasladada, mentres eu a ocupaba, ao cuarto que se usaba como sala, por ser o maior e o máis ventilado. Quitaran de alí a alfombra, e a estancia conservábase fresca e aireada de día e de noite. No meu propio escritorio, que estaba nun recuncho cheo de botelliñas, Joe dispúxose a realizar o seu gran traballo. Para iso escolleu unha pluma de entre as varias que había, coma se se tratase dun caixón cheo de ferramentas, e arremangou os brazos coma se se dispuxese a empuñar unha panca de ferro ou un martelo de enormes dimensións. Tivo necesidade de apoiarse pesadamente na mesa sobre o seu cóbado esquerdo e situar a perna dereita cara atrás, antes de que puidese empezar, e, cando o fixo, cada un dos seus trazos era tan lento que habería ter tempo de facelos de seis pés de longo, mentres cada vez que dirixía a pluma cara arriba, eu a oía renxer ruidosamente. Tiña a curiosa ilusión de que o tinteiro estaba nun lugar onde realmente non se achaba, e repetidas veces afundía a pluma no espazo e, ao parecer, quedaba moi satisfeito do resultado. De cando en vez víase interrompido por algún serio problema ortográfico, pero en conxunto avanzaba bastante ben, e en canto asinou co seu nome, tras quitar un borrón, trasladándoo á súa cabeza por medio dos dedos, levantou e empezou a dar voltas preto da mesa, observando o resultado do seu esforzo desde varios puntos de vista, moi satisfeito.
Con obxecto de non poñer a Joe nun apuro se eu falaba moito, aínda supoñendo que fose capaz diso, apracei a miña pregunta acerca da señorita Havisham ata o día seguinte. Cando lle preguntei se se restablecera, moveu a cabeza.
–Morreu, Joe?
–Mira, querido Pip –contestou Joe en ton de reprensión e con obxecto de darme a noticia aos poucos–, non chegarei a afirmar iso; pero o caso é que non...
–Que non vive, Joe?
–Isto achégase moito á verdade –contestou Joe–. Non vive.
–Durou moito, Joe?
–Despois de que ti te puxeches malo, durou case... o que ti chamarías unha semana –dixo Joe, sempre decidido, en obsequio meu, a darme a noticia por graos.
–Soubeches, querido Joe, a quen vai parar a súa fortuna?
–Pois mira, Pip, parece que dispuxo da maior parte dela en favor da señorita Estella. Aínda que parece que escribiu un codicilo da súa propia man, poucos días antes do accidente, deixando unhas catro mil libras esterlinas ao señor Matthew Pocket. E por que imaxinas, Pip, que lle deixou esas catro mil libras ao señor Pocket? Pois a consecuencia do que Pip lle dixo acerca de Matthew Pocket. Segundo me informou Biddy, isto é o que dicía o codicilo: «a consecuencia do que Pip me dixo acerca de Matthew Pocket». Catro mil libras, Pip!
Estas palabras causáronme moita alegría, pois tal legado completaba a única cousa boa que eu fixera na miña vida. Preguntei entón a Joe se estaba informado acerca dos legados que puidesen recibir os demais parentes.
–A señorita Sarah –contestou Joe– recibirá vinte e cinco libras esterlinas cada ano para que compre pílulas, pois parece que é biliosa. A señorita Georgiana recibirá vinte libras esterlinas. A señora..., como se chaman aqueles estraños animais que teñen xiba, Pip?
–Camelos? –dixen, preguntándome para que querería sabelo.
–Iso é –dixo Joe–. A señora Camelo –comprendín entón que se refería á señora Camilla– recibirá cinco libras esterlinas para que compre candeas, a fin de que non estea ás escuras polas noites cando esperte.
A exactitude destes detalles convenceume de que Joe estaba moi ben informado.
–E agora –engadiu Joe– creo que hoxe xa estás bastante forte para que che dea outra noticia. O vello Orlick cometeu un roubo con fractura nunha casa.
–De quen? –preguntei.
–Realmente converteuse nun criminal –dixo Joe– porque o fogar dun inglés é un castelo e non se debe asaltar os castelos máis que en tempos de guerra. Parece que entrou violentamente na casa dun tratante en grans.
–Seica entrou na morada do señor Pumblechook?
–Iso é, Pip –contestoume Joe–, e quitáronlle a gaveta; quedaron con todo o diñeiro que acharon na casa, bebéronselle o viño e coméronselle todo o que atoparon, e, non contentos con iso, déronlle labazadas, tiráronlle do nariz, atárono ao pé da cama e, para que non gritase, enchéronlle a boca con folletos que trataban de xardinería. Pero Pumblechook recoñeceu a Orlick, e encerrárono no cárcere do condado.
Así, gradualmente, chegamos ao momento en que xa podiamos falar con toda liberdade. Recobrei as forzas con moita lentitude, pero avanzaba sen cesar, de maneira que cada día estaba mellor que o anterior. Joe permanecía constantemente ao meu lado, e eu cheguei a imaxinar que de novo era o pequeno Pip.
A tenrura e o afecto de Joe estaban tan proporcionados ás miñas necesidades, que eu non era máis que un neno nas súas mans. Adoitaba sentar ao meu lado e falábame coa antiga confianza que reinara entre ambos, coa mesma sinxeleza que nos tempos pasados e do modo protector que coñecera sempre nel, ata o punto de que cheguei a sentir a ilusión de que toda a miña vida, a partir dos días pasados na vella cociña, non fora máis que un de tantos pesadelos da febre que desaparecera xa. Facía no meu obsequio todo o necesario, fóra dos traballos domésticos, para os cales contratou unha muller moi decente, tras despedir a lavandeira o mesmo día da súa chegada.
–Asegúroche, Pip –dicía Joe para xustificar a liberdade que se tomara– que sorprendín na cama de reposto un buraco feito por ela, coma se se tratase dun barril de cervexa, e que enchera xa un caldeiro de plumas para vendelas. Logo non hai dúbida de que tamén levaría as plumas da túa propia cama, malia estares tendido nela, e que máis tarde o carbón, os pratos e ata os licores.
Esperabamos con verdadeira ansia o día en que podería saír a dar un paseo, así como noutros tempos esperaramos a ocasión de que eu entrase a ser o seu aprendiz. E cando chegou este día e entrou unha carruaxe aberta na ruela, Joe abrigoume moi ben, levantoume nos brazos e baixoume ata o coche, onde me sentou coma se aínda fose o neno pequeno e indefenso en quen tan xenerosamente empregara a riqueza da súa espléndida persoa.
Joe sentou ao meu carón e xuntos saímos ao campo, onde se manifestaba xa o verán nas árbores e nas plantas, mentres os seus aromas enchían o aire. Casualmente, aquel día era domingo, e cando observei a beleza que me rodeaba e pensei en como se transformara e crecera todo e en como se formaran as flores silvestres e afirmaran as voces dos paxaros, de día e de noite, sen cesar, baixo o sol e baixo as estrelas, mentres, pobre de min, estaba tendido, ardendo e axitándome na miña cama, o recordo de ser molestado pola febre e pola inquietude no meu leito pareceu interromper a miña paz. Pero cando oín as campás do domingo e mirei un pouco máis á beleza que me rodeaba, comprendín que no meu corazón non había aínda bastante gratitude, pois a mesma debilidade impedíame ata a plenitude deste sentimento, e apoiei a cabeza no ombreiro de Joe, como noutros tempos, cando me levaba á feira ou a outra parte calquera, e coma se o espectáculo que tiña diante fose demasiado para os meus xuvenís sentidos.
Acouguei pouco despois, e entón empezamos a falar como adoitabamos, sentados na herba, xunto á batería. Non había o menor cambio en Joe. Era exactamente o mesmo ante os meus ollos; tan sinxelamente fiel e xusto como sempre.
Cando estivemos de regreso levantoume e conduciume con tanta facilidade a través do patio e pola escaleira, que evoquei aquela véspera de Nadal, tan chea de acontecementos, en que me levou ao lombo polas brañas. Aínda non fixeramos ningunha alusión ao meu cambio de fortuna, e pola miña banda ignoraba de que cousas estaba informado acerca da última parte da miña historia. Estaba tan receoso de min mesmo e confiaba tanto nel que non podía resolverme a tratar daquilo en vista de que el non o facía.
–Estás informado, Joe –pregunteille aquela mesma noite, tras reflexionalo ben e mentres el fumaba a súa pipa xunto á fiestra– de quen era o meu protector?
–Souben –contestou Joe– que non era a señorita Havisham.
–Soubeches quen era, Joe?
–Teño entendido que foi a persoa que mandou á outra persoa que che deu os dous billetes dunha libra esterlina nos Tres Alegres Barqueiros, Pip.
–Así é.
–Asombroso! –exclamou Joe coa maior placidez.
–Sabes que xa morreu, Joe? –pregunteille con crecente desconfianza.
–Quen? O que mandou os billetes, Pip?
–Si.
–Paréceme –contestou Joe tras longa meditación e mirando evasivamente cara ao asento que había xunto á fiestra– coma se oíse que ocorreu algo nesa dirección.
–Oíches falar algo acerca das súas circunstancias, Joe?
–Non, Pip.
–Se queres que o diga, Joe... –empecei, pero el levantouse e achegouse ao meu sofá.
–Mira, querido Pip –dixo inclinándose sobre min–, sempre fomos bos amigos, non é verdade?
Eu sentín vergonza de contestarlle.
–Pois, entón, moi ben –dixo Joe coma se eu contestase–. Xa estamos de acordo, e non hai máis que falar. Para que tratar de asuntos que entre nós son absolutamente innecesarios? Hai asuntos dos que non necesitamos falar para nada. Meu Deus! E pensar en cando se enfadaba a túa pobre irmá! Acórdaste do Apalpador?
–Si, Joe.
–Pois mira, querido Pip –dixo–. Fixen canto puiden para que ti e o Apalpador estivésedes separados o máis posible, pero a miña facultade de logralo non sempre estaba de acordo coas miñas inclinacións. Porque cando a túa pobre irmá estaba resolta a pegarche –engadiu–, non sería nada raro que me pegase a min tamén se eu mostraba a menor oposición, e, ademais, a malleira que recibirías sería seguramente moito máis forte. Diso estou seguro. Xa comprendes que non me importaba en absoluto o que me tirase dunha patilla, nin que me sacudise unha ou dúas veces, se con iso podía evitarche todos os golpes. Pero cando, ademais dos tiróns nas patillas ou dalgunhas sacudidas, eu vía que a ti che pegaba con máis forza, comprendía a inutilidade de interpoñerme, e por iso me preguntaba: «Onde está o ben que fas ao meterte?» O mal era evidente, pero o ben non podía descubrilo por ningunha parte. E paréceche que ese home obraba ben?
–Claro que si, Joe.
–Pois ben, querido Pip –engadiu el–. Se ese home obraba sempre ben, non hai dúbida de que tamén facía ben ao absterse moitas veces, malia o seu desexo, de que ti e o Apalpador estivésedes separados o máis posible. Por conseguinte, non hai que tratar de asuntos innecesarios. Biddy esforzouse moito, antes da miña saída, en convencerme diso, porque teño a cabeza moi dura. E agora que estamos de acordo, non hai que pensar máis niso, senón que o que nos convén é que cees, que bebas un pouco de auga con viño e logo que te metas entre sabas.
A delicadeza con que Joe evitou o tratar daquel asunto e o tacto e a bondade con que Biddy o preparara para isto impresionáronme extraordinariamente. Pero ignoraba aínda se Joe estaba informado da miña pobreza e de que as miñas grandes esperanzas se esvaeceran como as nosas néboas das brañas ante os raios do sol.
Outra cousa en Joe que non puiden comprender cando empezou a ser aparente foi a seguinte: a medida que me sentía mellor e máis forte, Joe parecía non estar tan a gusto comigo. Durante os días de debilidade e de dependencia enteira con respecto a el, o meu querido amigo volvera adoptar o antigo ton con que me trataba e, ademais de atuarme, dirixíase a min como cando eu era un raparigo, e iso era para os meus oídos unha agradable música. Eu tamén, pola miña banda, volvera aos costumes da miña infancia e agradecíalle moito que mo permitise. Pero, imperceptiblemente, Joe empezou a abandonar tales costumes, e aínda que ao principio me estrañei diso, pronto puiden comprender que a causa estaba en min e que miña tamén era toda a culpa.
Non hai dúbida de que eu lle dera a Joe motivos para dubidar da miña constancia e para pensar que na miña prosperidade me esquecía del. Sen ningunha dúbida, o inocente corazón de Joe comprendeu dun modo instintivo que, a medida que eu me repoñía, máis se debilitaba a influencia que sobre min exercía, e que valía máis que el, por si mesmo, mostrase certa reserva antes de que eu me afastáse.
Na miña terceira ou cuarta saída aos xardíns do Temple, apoiado no brazo de Joe, puiden observar nel, e moi claramente, este cambio. Estiveramos sentados tomando a cálida luz do sol e mirando ao río, cando eu dixen, no momento de levantarnos:
–Mira, Joe, xa podo andar por min mesmo e sen apoio alleo. Agora vas ver como volvo só á casa.
–Non debes facer esforzos extraordinarios, Pip –contestou Joe–; pero con moitísimo gusto verei que é vostede capaz, señor.
Estas últimas palabras desgustáronme moito, pero como podía censuralo por elas? Non pasei da porta do xardín e finxín estar máis débil do que realmente me atopaba, rogando a Joe que me permitise apoiarme no seu brazo. Joe consentiu, pero quedou pensativo.
Pola miña banda, tamén o estaba, e non soamente polo desexo de impedir que se realizase este cambio en Joe, senón pola perplexidade en que me sumían os meus pensamentos, que me remordían cruelmente. Avergoñábame dicirlle cal era a miña situación e como chegara a ela; pero creo que a miña repugnancia en contarlle todo iso non era completamente indigna. Sen ningunha dúbida, el querería axudarme coas súas pequenas economías, e, pola miña banda, dicíame que non era posible consentirllo.
Ambos pasamos aquela velada moi preocupados, pero antes de deitarnos resolvín esperar ao día seguinte, que era domingo, e coa nova semana empezaría o meu novo comportamento. O luns pola mañá falaría con Joe deste cambio, deixaría a un lado o último vestixio da miña reserva e diríalle cales eran os meus pensamentos (advertindo ao lector que aquel segundo lugar non chegara aínda) e por que decidira non ir con Herbert, e deste xeito non dubidaba de que vencería para sempre o cambio que nel notaba. A medida que me mostraba máis franco, Joe imitábame, coma se el chegase a algunha resolución.
Pasamos apraciblemente o día do domingo e logo saímos ao campo para pasear.
–Non sabes o que me alegro de que estivese doente, Joe –díxenlle.
–Querido Pip, xa case estás ben. Xa está vostede ben, cabaleiro.
–Esta tempada recordareina toda a vida, Joe.
–O mesmo me ocorre a min, señor –contestou Joe.
–Pasamos xuntos un tempo moi agradable, Joe, e, pola miña banda, non podo esquecelo. Noutra época pasamos un tempo xuntos, que eu esquecera ultimamente; pero asegúroche que non esquecerei esta última tempada.
–Pip –dixo Joe, algo turbado en aparencia–, non sabes cantas lavercas houbo. Meu querido señor, o que ocorrese entre nós... ocorreu.
Pola noite, en canto me deitei, Joe veu ao meu cuarto, como fixera durante toda a miña convalecencia. Preguntoume se tiña a seguridade de estar tan ben como a mañá anterior.
–Si, Joe. Case completamente igual.
–Estás cada día máis forte, querido Pip?
–Si, Joe, voume reforzando cada vez máis.
Joe deu coa súa enorme man algunhas palmadas cariñosas sobre a saba que me cubría o ombreiro e con voz que me pareceu rouca dixo:
–Boas noites.
Cando me levantei á mañá seguinte, descansado e vigoroso, estaba xa resolto a dicirllo todo a Joe sen máis demora. Falaríalle antes de almorzar. Propoñíame vestirme deseguido e dirixirme ao seu cuarto para darlle unha sorpresa, porque aquel era o primeiro día en que me levantei cedo. Dirixinme ao seu cuarto, pero observei que non estaba alí, e non soamente non estaba el, senón que tamén desaparecera o seu baúl.
Apresuradamente dirixinme cara á mesa en que adoitabamos almorzar, e nela atopei unha nota escrita, cuxo breve contido era este: «Desexando non molestarte, marchei porque xa estás completamente ben, querido Pip, e atoparaste mellor cando esteas só. Joe. P. S.: Sempre seremos bos amigos».
Unido á carta estaba o recibo pola débeda e as custas en virtude das cales quixeran determe. Ata aquel momento eu imaxinara que o meu acredor retirara ou suspendera a demanda en espera do meu total restablecemento, pero xamais pensei que Joe a pagara. Así era, en efecto, e o recibo estaba estendido ao seu nome.
Que podía facer eu, pois, senón seguilo á vella e querida fragua e alí falarlle co corazón na man e expresarlle o meu arrepentemento, para logo aliviar o meu corazón e a miña mente daquela segunda condición que empezara sendo algo vago nas miñas propias ideas, ata que se converteu nun propósito decidido?
O cal era que iría ante Biddy, que lle mostraría o humilde e arrepentido que volvía ao seu lado; diríalle como perdera todas as miñas esperanzas e recordaríalle as nosas antigas confidencias na época feliz da miña vida. Logo diríalle: «Biddy, creo que algunha vez me quixeches, cando o meu errante corazón, malia que se afastaba de ti, se sentía máis tranquilo e mellor contigo que en compañía doutra persoa calquera. Se agora me queres tan só a metade de entón, se podes aceptarme con todas as miñas faltas e todas as miñas desilusións, se podes recibirme como a un neno a quen se perdoou, e en realidade, Biddy, estou tan apesadumado coma se o fose, e necesito tanto unha voz cariñosa e unha man acariciadora coma se aínda fose pequeno, se todo iso pode ser, creo que agora son algo máis digno de ti que noutro tempo, non moito, desde logo, pero si algo. E, ademais, Biddy, ti has de dicir se me dedico a traballar na fragua con Joe ou se busco outras ocupacións nesta rexión ou marcho a un país distante, onde me espera unha oportunidade que desprecei ao serme ofrecida, ata que coñeza a túa resposta. E agora, querida Biddy, se me dis que poderás ir polo mundo do meu brazo farás que ese mundo sexa máis benigno para comigo e que eu sexa mellor para con el, mentres eu loitarei para convertelo no que ti mereces».
Tal era o meu propósito. Logo de tres días, durante os cales se adiantou algo o meu restablecemento, fun á miña vila para poñelo en execución. E non hai que dicir con canta présa me encamiñei alá.
Nenhum comentário:
Postar um comentário