15 de abr. de 2012

Capítulo 53

A noite era moi escura, malia que se levantaba a lúa chea, cando pasaba por entre os terreos acoutados, a fin de saír ás brañas. Sobre aquela liña negra que tendían na noite había unha faixa de ceo claro, ancha dabondo para que se destacase netamente a vermella e enorme lúa. En poucos minutos subiu alén daquel espazo claro e afundiuse nas masas de nubes.
Sopraba melancolicamente o vento e as brañas tiñan un triste aspecto. Quen non estivese habituado a elas atoparíaos insoportablas, e aínda a min me parecían tan deprimentes que vacilei por un momento, sentíndome inclinado a volver. Pero como as coñecía moi ben, podería achar o meu camiño na máis negra noite, e unha vez naquel lugar xa non tiña escusa ningunha para volver. De modo que, tras chegar alí malia os meus desexos, continuei avanzando.
A dirección que tomei non era a que conducía ao meu antigo fogar, nin tampouco a mesma que seguín durante a persecución dos presidiarios. Mentres avanzaba volvía as costas aos distantes Pontóns, e aínda que vía as antigas luces nos bancos de area, podía divisalos mirando por encima do ombreiro. Coñecía o forno de cal tan ben como a vella batería, pero estaban a varias millas de distancia un da outra; de maneira que se aquela noite estivese acesa unha luz en cada un destes dous puntos, aínda quedaría unha extensión considerable de negro horizonte entre ambos os resplandores.
Ao principio tiven que pechar varias portas ás miñas costas, e outras veces tiña que determe mentres o gando que estaba deitado xunto aos carreiros se levantaba e se dirixía cara aos espazos cubertos de herba. Pero tras uns momentos atopábame xa só naquela dilatada chaira.
Transcorreu aínda media hora ata que cheguei ao forno. Este ardía lentamente, con cheiro sufocante, pero deixaran o lume aceso e non se divisaba ningún obreiro. Moi preto había unha canteira de pedra que se interpoñía directamente no meu camiño. Sen dúbida traballaran nela aquel día, segundo puiden xulgar polas ferramentas e as carretas que estaban diseminadas.
Saíndo novamente ao nivel da braña, ao subir daquela escavación, porque o mal carreiro cruzaba por alí, vin unha luz na antiga casa da comporta. Apresurei o paso e coa man chamei á porta. Esperando a resposta, mirei ao redor, observando que a comporta estaba abandonada e que a casa, que era de madeira, cuberta de tellas, non ofrecería moito abrigo cando o tempo fose malo, e quizais tampouco con tempo bo. Observei que o mesmo barro estaba cuberto por unha capa de cal e que o vapor do forno, o fume do forno, se arrastraba dun modo fantástico cara a min. Pero non tiven resposta e por iso volvín chamar. E como non me contestaron, probei a abrir.
Obedeceu o picaporte e cedeu a porta. Mirando ao interior vin unha candea acesa sobre a mesa, un banco e un xergón sobre un camastro. Advertindo que na parte superior había unha especie de faiado, preguntei:
–Non hai ninguén?
Tampouco me contestaron, e entón volvinme cara á porta, indeciso acerca do que faría.
Empezaba a chover copiosamente. Como non vin nada máis logo do que acababa de observar, volvinme á casa e acubilleime baixo a porta, mirando ao exterior. Mentres me dicía que alguén debera de estar alí uns momentos antes e que regresaría en breve, porque en caso contrario non deixaría acesa a candea, ocorréuseme a idea de ver cal era o longo do pábilo. Volvinme con este obxecto, e tomara a candea cando a apagou un choque violento, e comprendín no acto que caera nunha groseira trampa.
–Xa te teño –dixo unha voz contida.
–Que é isto? –gritei, loitando–. Quen es? Socorro! Socorro!
Non soamente os meus brazos foron oprimidos contra os meus costados, senón que a presión sobre o esquerdo causoume unha dor horrible. Unhas veces un forte brazo e outras un robusto peito aplicáronse contra a miña boca para afogar os meus gritos, e mentres sentía un cálido alento sobre min, loitei en balde nas tebras, mentres me vía estreitamente atado e posto xunto á parede.
–E agora –dixo a voz contida, logo de proferir unha blasfemia– volve chamar e verás como te acabo dunha vez.
Débil e angustiado pola dor do meu brazo esquerdo, asombrado aínda pola sorpresa de que acababa de ser vítima, e, con todo, comprendendo a facilidade con que se podería cumprir aquela ameaza, desistín de loitar e tratei de liberar o meu brazo, por pouco que fose. Pero estaba demasiado ben atado. Parecíame coma se, tras recibir queimaduras no brazo, me sometesen a ebulición.
Como a escuridade se fixo máis densa no lugar onde estaba o meu inimigo, comprendín que este acababa de pechar unha contra. Tras tentear uns momentos atopou o pedernal e o aceiro que buscaba e empezou a golpear para acender a luz. Fixei a mirada nas faíscas que caían sobre a esca, e sobre a cal estaba o meu descoñecido inimigo, do que non podía ver máis que os beizos, que sopraban sobre a esca e a faísca que prendera nela. A esca estaba húmida, cousa nada estraña naquel lugar, e unha tras outra morrían as faíscas que nela prendían.
Aquel home non parecía ter présa ningunha, e sen cesar puiden ver as súas mans e algúns trazos do seu rostro. Logo advertín que estaba sentado e inclinado sobre a mesa; pero nada máis. De súpeto volvín ver os seus beizos, que me pareceron azuis, e cando xurdiu a chama mostroume que o meu inimigo non era outro que Orlick.
Non sei agora a quen esperara ver, pero desde logo non a el. E ao advertir a súa identidade comprendín que me achaba nunha situación verdadeiramente perigosa e non lle quitei os ollos de encima.
Sen vacilar, acendeu a candea coa mecha, soltou esta última e pisouna. Logo deixou a candea na mesa, a certa distancia del, de modo que puidese verme ben, e, sen levantarse do asento, cruzou os brazos e miroume. Observei entón que eu estaba atado a unha especie de escaleira perpendicular e a pouca distancia da parede, a cal sen dúbida permitía o acceso ao faiado.
–Xa te teño –dixo despois que ambos nos contemplamos.
–Desátame! Sóltame!
–Ah! –replicou–. Xa te soltarei. Soltareite cando emprendas a viaxe que che espera. Todo virá ao seu tempo.
–Por que me trouxeches aquí con enganos?
–Non o sabes? –preguntoume con sinistra mirada.
–Por que che botaches sobre min na escuridade?
–Porque quería facelo todo por min mesmo. Unha soa persoa garda mellor un segredo que dúas persoas. Lembra que es o meu maior inimigo.
O gozo que lle producía a miña situación, mentres estaba sentado cos brazos cruzados e movendo a cabeza ao mesmo tempo, expresaba tanta malignidade que me fixo tremer. Observeino en silencio mentres movía a man a un lado e collía unha arma de fogo co canón provisto de abrazadeiras de bronce.
–Coñeces isto? –dixo apuntándome ao mesmo tempo–. Acórdaste do lugar en que o viches antes? Fala, can!
–Si –contestei.
–Pola túa culpa perdín aquel emprego. Ti fuches o causante. Fala!
–Non podía obrar doutro xeito.
–Iso fixeches, e xa sería bastante. Como te atreviches a interpoñerche entre min e a rapariga a quen eu quería?
–Cando fixen tal cousa?
–Que cando a fixeches? Non fuches ti quen sempre daba un mal nome ao vello Orlick cando estabas ao seu lado?
–Ti mesmo o fixeches; gañáchelo cos teus propios puños. Nada podería facer eu contra ti se ti mesmo non gañases mala fama.
–Mentes! Sabes que te esforzaches canto che foi posible, e que gastaches todo o diñeiro necesario para procurar que eu tivese que marchar do país –dixo recordando as palabras que eu mesmo lle dixera a Biddy na última entrevista que tiven con ela–. E agora vou dicirche unha cousa. Nunca che foi tan conveniente como esta noite obrigarme a abandonar o país, aínda que para iso debeses gastar vinte veces todo o diñeiro que tes.
Ao mesmo tempo movía a cabeza, ruxindo como un tigre, e comprendín que dicía a verdade.
–Que te propós facer comigo?
–Propóñome –dixo dando unha forte pancada na mesa e levantándose ao mesmo tempo que caía a súa man, como para dar máis solemnidadr ás súas palabras–, propóñome quitarche a vida.
Inclinouse cara adiante mirándome, abriu lentamente a man, pasouna pola boca, coma se esta se enchese de rabiosa baba pola miña causa, e volveu sentar.
–Sempre te puxeches no camiño do vello Orlick desde que eras un neno. Pero esta noite deixarás de molestarme. O vello Orlick xa non terá que aturarte por máis tempo. Estás morto.
Comprendín que chegara ao bordo da miña tumba. Por un momento mirei desesperado ao meu redor, en busca dalgunha oportunidade de escapar, pero non descubrín ningunha.
–E non soamente vou facer iso –engadiu–, senón que non quero que de ti quede un só farrapo nin un óso. Meterei o teu cadáver no forno. Levareite ao lombo, e que a xente imaxine o que queira sobre ti, porque xamais saberán como acabaches a vida.
A miña mente, con inconcibible rapidez, considerou as consecuencias de semellante morte. O pai de Estella imaxinaría que eu o abandonara; el sería preso e morrería acusándome; o mesmo Herbert chegaría a dubidar de min cando comparase a carta que lle deixara co feito de que tan só estivera un momento na casa da señorita Havisham; Joe e Biddy non saberían xamais o arrepentido que estiven aquela mesma noite; ninguén sabería nunca o que eu sufriría, o fiel e leal que me propuxera ser en diante e cal fora a miña horrible agonía. A morte que tiña tan preto era terrible, pero aínda máis terrible era a certeza de que tras a miña fin se gardaríe mal recordo de min. E tan rápidas eran as miñas ideas, que me vin a min mesmo desprezado por incontables xeracións futuras..., polos fillos de Estella e polos fillos destes..., mentres dos beizos do meu inimigo xurdían estas palabras:
–Agora, can, antes de que te mate como a unha besta, pois iso é o que quero facer e para iso te atei como estás, vou mirarte con atención. Es o meu inimigo mortal.
Pasárame pola mente a idea de pedir socorro outra vez, aínda que poucos sabían mellor ca min a solitaria natureza daquel lugar e a inutilidade de esperar socorro de ningunha clase. Pero mentres se deleitaba ante min coas súas malas intencións, o desprezo que sentía por aquel home indigno foi bastante para selar os meus beizos. Por encima de todo estaba resolto a non dirixirlle rogo ningún e a morrer resistíndome canto puidese, aínda que podería pouco. Suavizados os meus sentimentos polo cruel extremo en que me achaba; pedindo humildemente perdón ao ceo e co corazón dolorido ao pensar que non me despedira dos que máis quería e que nunca podería despedirme deles; sen que me fose posible, tampouco, xustificarme aos seus ollos ou pedirlles perdón polos meus lamentables erros, malia todo iso, sentinme capaz de matar a Orlick, aínda no momento da miña morte, no caso de que iso me fose posible.
El bebera, e tiña os ollos inxectados en sabgue. Arredor do pescozo levaba colgada unha botella de lata, que eu coñecía porque a vira alí mesmo cando se dispoñía a comer e a beber. Levou tal botella aos beizos e bebeu furiosamente un grolo do seu contido, e puiden percibir o cheiro do alcohol, que animaba bestialmente o seu rostro.
–Can! –dixo cruzando de novo os brazos–. Agora o vello Orlick vaiche dicir unha cousa. Ti fuches a causa da desgraza da túa deslinguada irmá.
De novo a miña mente, con inconcibible rapidez, examinou todos os detalles do ataque de que fora vítima a miña irmá; recordei a súa enfermidade e a súa morte, antes de que o meu inimigo terminase de pronunciar a súa frase.
–Ti fuches o asasino, maldito! –dixen.
–Dígoche que a culpa tivéchela ti. Repítoche que iso se fixo pola túa culpa –engadiu tomando a arma de fogo e brandíndoa no aire que nos separaba–. Achegueime a ela por detrás, do mesmo xeito que te collín a ti por detrás. E deille un golpe. Deixeina por morta, e se daquela tivese á man un forno de cal como o teño agora, con seguridade que non recobraría o sentido. Pero o asasino non foi o vello Orlick, senón ti. Ti eras o neno consentido, e o vello Orlick tiña que aguantar as reprensións e os golpes. O vello Orlick, insultado e aporreado!, eh? Agora ti pagas por iso. Túa foi a culpa de todo, e por iso vas pagalas todas xuntas.
Volveu beber e enfureceuse máis aínda. Polo ruído que producía o líquido da botella deime de conta de que xa non quedaba moito. Comprendín que bebía para cobrar ánimo e acabar comigo dunha vez. Sabía que cada pinga de licor representaba unha pinga da miña vida. E adiviñei que cando eu estivese transformado nunha parte do vapor que pouco antes se arrastrou cara a min coma se fose unha pantasma que quixese avisarme da miña pronta morte, el faría o mesmo que cando acometeu á miña irmá, é dicir, apresurarse a ir á cidade para que o visen ir por alá, dunha parte a outra, e poñerse a beber en todas as tabernas. A miña rápida mente perseguiuno ata a cidade; imaxinei a rúa na que estaría el, e advertín o contraste que formaban as luces daquela e a súa vida coa solitaria braña pola que se arrastraba o branco vapor no cal eu me disolvería en breve.
Non soamente puiden repasar na miña mente moitos, moitos anos, mentres el pronunciaba media ducia de frases, senón que estas espertaron en min vívidas imaxes e non palabras. No excitado e exaltado estado do meu cerebro, non podía pensar nun lugar calquera sen velo, nin tampouco acordarme de persoas, sen que me parecese estar contemplándoas. Imposible seríame esaxerar a nitidez destas imaxes, pero, con todo, ao mesmo tempo, estaba tan atento ao meu inimigo, que ata me daba conta do máis lixeiro movemento dos seus dedos.
Tras beber por segunda vez, levantouse do banco en que estaba sentado e empuxou a mesa a un lado. Logo colleu a candea e, protexendo os ollos coa súa asasina man, de maneira que toda a luz se reflectise en min, quedou mirándome e aparentemente gozando co espectáculo que eu lle ofrecía.
–Mira, can, vou dicirche algo máis. Foi Orlick o home con quen tropezaches unha noite na túa escaleira.
Vin a escaleira coas luces apagadas, contemplei as sombras que as varandas proxectaban sobre as paredes ao ser iluminadas polo farol do vixiante. Vin o cuarto que xa non volvería habitar; aquí, unha porta aberta; máis alá, outra pechada, e, ao redor de min, os mobles e todas as cousas que me eran familiares.
–E para que estaba alí o vello Orlick? Vou dicirche algo máis, can. Ti e ela botáschesme desta comarca, polo que se refire a poder gañar a vida, e por iso adquirín novos compañeiros e novos patróns. Un escríbeme as cartas que me convén mandar. Enténdelo? Escríbeme as miñas cartas. Escribe de cincuenta xeitos distintos; non como ti, que non escribes máis que dun. Decidín quitarche a vida o mesmo día en que estiveches aquí para asistir ao enterro da túa irmá. Pero non sabía como facelo sen perigo, e observeite coa maior atención, seguíndoche os pasos. E o vello Orlick estaba resolto a apoderarse de ti dun xeito ou outro. E mira, cando te vixiaba, atopeime co teu tío Provis. Que che parece?
Con que claridade se me presentou a vivenda de Provis! Este achábase no seu cuarto e xa era inútil o sinal convido. E tanto el como a linda Clara, asi como a maternal muller que a acompañaba, o vello Bill Barney tendido de costas..., todos flotaban río abaixo, na mesma corrente da miña vida que coa maior rapidez levábame cara ao mar.
–Ti cun tío? Cando te coñecín na casa de Gargery eras un can tan pequeno que podería estrangularte con dous dedos, deixándote morto (como tiven intencións de facer un domingo que te vin roldar por entre as árbores desmochadas). Entón non tiñas ningún tío. Non, ningún. Pero logo o vello Orlick soubo que o teu tío levara noutros tempos un grillón de ferro na perna, o mesmo que un día atopou limado, hai moitos anos, e que gardou para golpear con el á túa irmá, que caeu como un fardo, como vas caer ti en breve.
E impulsado polo seu salvaxismo, achegoume tanto a candea que tiven que volver o rostro para non queimarme.
–Ah! –exclamou rindo e repetindo a acción–. O gato escaldado da auga fría foxe, non é verdade? O vello Orlick estaba informado de que sufriches queimaduras; sabía tamén que te dispoñías a facer desaparecer ao teu tío, e por iso che preparou esta trampa en que caíches. Agora vou dicirche aínda algo máis, can, e xa será o último. Hai alguén que é tan inimigo do teu tío Provis como o vello Orlick o é teu. Xa lle dirán que perdeu o seu sobriño. Diranllo cando xa non sexa posible atopar un só anaco de roupa nin un óso teu. Hai alguén que non poderá permitir que Magwitch (si, coñezo o seu nome) viva no mesmo país que el e que está tan informado do que facía cando vivía noutras terras, que non deixará de denuncialo para poñelo en perigo. Talvez é a mesma persoa capaz de escribir de cincuenta xeitos distintos, ao contrario que ti, que non sabes escribir máis que dun. Que o teu tío Magwitch teña coidado de Compeyson e da morte que lle espera!
Volveu achegarme a candea ao rostro, manchándome a pel e o cabelo co fume e deixándome cegado por un instante; logo volveume as súas vigorosas costas cando deixou a luz sobre a mesa. Eu rezara unha oración e, mentalmente, estiven en compañía de Joe, de Biddy e de Herbert, antes de que se volvese outra vez cara a min.
Había algúns pés de distancia entre a mesa e a parede, e naquel espazo movíase cara atrás e cara adiante. Parecía aumentar a súa extraordinaria forza mentres se axitaba coas mans colgantes ao longo dos seus robustos costados, os ollos ferozmente fixos en min. Eu non tiña a máis pequena esperanza. Malia a rapidez das miñas ideas e da claridade das imaxes que se me ofrecían, non puiden deixar de comprender que, se non estivera resolto a matarme en breve, non me diría todo o que acababa de poñer no meu coñecemento.
De súpeto detívose, quitou o tapón da botella e tirouno. Malia o lixeiro que era, o ruído que fixo ao caer pareceume propio dunha bala de chumbo. Volveu beber lentamente, inclinando cada vez máis a botella, e xa non me mirou. Deixou caer as últimas pingas de licor na palma da man e pasou a lingua por ela. Logo, impulsado por horrible furor, blasfemando dun modo espantoso, guindou a botella e inclinouse, e na súa man vin un martelo de pedra, de longo e groso mango.
Non me abandonou a decisión que tomara, porque, sen pronunciar ningunha palabra de súplica, pedín socorro con todas as miñas forzas e loitei canto puiden por liberarme. Tan só podía mover a cabeza e as pernas, mais, con todo, loitei cun vigor que ata entón non sospeitaría ter. Ao mesmo tempo, oín voces que me contestaban, vin algunhas persoas e o resplandor dunha luz que entraba na casa; percibín gritos e tumulto, e observei que Orlick xurdía de entre un grupo de homes que loitaban, coma se saíse da auga, e, saltando logo encima da mesa, botaba a correr cara á escuridade da noite.
Logo duns momentos en que non me dei conta do que ocorría, vinme desatado e no chan, no mesmo lugar, coa cabeza apoiada no xeonllo de alguén. Os meus ollos fixáronse na escaleira inmediata á parede en canto recobrei o sentido, pois abrinos antes de advertilo a miña mente, e así, ao volver en min deime de conta de que alí mesmo me desmaiara.
Indiferente, ao principio, para fixarme sequera no que me rodeaba e en quen me sostiña, quedei mirando á escaleira, cando entre ela e eu se interpuxo un rostro. Era o do aprendiz de Trabb.
–Paréceme que xa está ben –dixo con voz tranquila–, aínda que bastante pálido.
Ao ser pronunciadas estas palabras inclinouse cara a min o rostro do que me sostiña, e entón vin que era...
–¡Herbert! Meu Deus!
–Acouga, querido Haendel! Non te excites!
–E tamén o noso amigo Startop! –exclamei cando el se inclinaba cara a min.
–Recorda que tiña que vir axudarnos –dixo Herbert–, e tranquilízate.
Esta alusión obrigoume a incorporarme, aínda que volvín caer a causa da dor que me producía o brazo.
–Non pasou a ocasión, Herbert? Que noite é a de hoxe? Canto tempo estiven aquí?
Fixen estas preguntas temendo que estivera alí moito tempo, talvez un día e unha noite enteiros, dous días ou quizais máis.
–Non pasou o tempo aínda. Aínda estamos a luns pola noite.
–Grazas a Deus!
–E dispós aínda de todo o día de mañá para descansar –dixo Herbert–. Pero xa vexo que non podes deixar de queixarte, meu querido Haendel. Onde che fixeron dano? Podes poñerte en pé?
–Si, si –contestei–, e mesmo poderei andar. Non me doe máis que este brazo.
Puxéronmo ao descuberto e fixeron canto lles foi posible. Estaba moi inchado e inflamado, e a duras penas podía soportar que mo tocasen sequera. Esgazaron algúns panos para convertelos en vendas e, tras acondicionarmo convenientemente, puxéronmo co maior coidado en estribeira, en espera de que chegásemos á cidade, onde me procurarían unha loción refrescante. Pouco despois pecharamos a porta da deserta casa da comporta e atravesabamos a canteira, no noso camiño de regreso. O rapaz de Trabb, que xa se convertera nun mozo, precedíanos cunha lanterna, que foi a luz que vin achegarse á porta cando aínda estaba atado. A lúa empregara dúas horas en ascender polo firmamento desde a última vez que a vira, e aínda que a noite continuaba chuviosa, o tempo era xa mellor. O vapor branco do forno de cal pasou rozándonos cando chegamos a el, e así como antes rezara unha oración, entón, mentalmente, dirixín ao ceo unhas palabras en acción de grazas.
Como lle suplicara a Herbert que me referise a razón de que chegase con tanta oportunidade para salvarme –cousa que ao principio se negou a explicarme, pois insistiu en que estivese tranquilo, sen excitarme–, souben que, no meu apresuramento ao saír da miña casa, me caeu a carta aberta, onde el a atopou ao chegar en compañía de Startop, pouco logo da miña saída. O seu contido inquietouno, e moito máis ao advertir a contradición que había entre ela e as liñas que eu lle dirixira apresuradamente. E como aumentou a súa inquietude tras un cuarto de hora de reflexión, encamiñouse á oficina da dilixencia en compañía de Startop, que se ofreceu a ir con el, a fin de pescudar a que hora saía a primeira dilixencia. En vista de que xa saíra a última e como queira que, a medida que se lle presentaban novos obstáculos, a súa intranquilidade se convertía xa en alarma, resolveu tomar unha cadeira de posta. Por iso el e Startop chegaron ao Xabaril Azul esperando atoparme alí, ou saber de min polo menos; pero como nada diso ocorreu, dirixíronse á casa da señorita Havisham, onde xa se perdía o meu rastro. Por esta razón regresaron ao hotel (sen dúbida nos momentos en que eu sabía da versión popular da miña propia historia) para tomar un pequeno refrixerio e buscar un guía que os conducise polas brañas. Deuse a casualidade de que entre os ociosos que había ante a porta da pousada se achaba o rapaz de Trabb, fiel ao seu costume de estar en todos aqueles lugares en que non tiña nada que facer, e parece que este me viu saír da casa da señorita Havisham cara á pousada en que ceei. Por esta razón, o raparigo de Trabb converteuse no seu guía, e con el encamiñáronse á casa da comporta, pasando polo camiño que levaba alí desde a cidade, e que eu evitara. Mentres andaban, Herbert pensou que talvez, en resumidas contas, podía darse o caso de que me levase alí algún asunto que verdadeiramente puidese redundar en beneficio de Provis, e dicíndose que, se era así, calquera interrupción podía ser desagradable, deixou ao seu guía e a Startop no bordo da canteira e avanzou só, dando dúas ou tres veces a volta á casa, tratando de pescudar se ocorría algo desagradable. Ao principio non puido oír máis que sons imprecisos e unha voz ruda (isto ocorreu mentres o meu cerebro reflexionaba con tanta rapidez) e ata tivo dúbidas de que eu estivese alí en realidade; mais, de súpeto, eu gritei pedindo socorro, e el contestou aos meus gritos e entrou, seguido polos seus dous compañeiros.
Cando lle referín a Herbert o que sucedera no interior da casa, dixo que conviña ir inmediatamente, malia o avanzado da hora, a dar conta diso ante un maxistrado, para obter unha orde de prisión contra Orlick; pero eu pensei que tal cousa podería deternos ou obrigarnos a volver, o cal sería fatal para Provis. Era imposible, por conseguinte, ocuparnos niso, e por esta razón desistimos, polo momento, de perseguir a Orlick. Cremos prudente explicar moi pouco do sucedido ao raparigo de Trabb, pois estou convencido de que tería un desencanto moi grande de saber que a súa intervención me evitou desaparecer no forno de cal; non porque os sentimentos do rapaz fosen malos, pero tiña demasiada vivacidade e necesitaba a variedade e a excitación, aínda que fose a custa de calquera. Cando nos separamos deille dúas guineas (cantidade que, segundo creo, estaba de acordo coas súas esperanzas) e díxenlle que lamentaba moito que tivese algunha vez mala opinión del (o cal non lle causou a máis mínima impresión).
Como o mércores estaba xa moi preto, decidimos regresar a Londres aquela mesma noite, os tres xuntos nunha cadeira de posta e antes de que se empezase a falar da nosa aventura nocturna. Herbert adquiriu unha gran botella de medicamento para o meu brazo, e grazas a que mo curou incesantemente durante toda a noite, puiden resistir a dor ao día seguinte. Amencía xa cando chegamos ao Temple, e eu metinme deseguido na cama, onde permanecín durante todo o día.
Asustábame extraordinariamente o temor de enfermar e que á mañá seguinte non tivese forzas para o que me esperaba; este receo resultou tan inquietante, que o raro foi que non enfermase de verdade. Non hai dúbida de que me atoparía mal a consecuencia das miñas dores físicas e mentais, se non me sostivese a excitación do que había de facer ao seguinte día. E malia que sentía a maior ansiedade e de que as consecuencias do que iamos intentar podían ser terribles, o certo é que o resultado que nos agardaba era impenetrable, malia estar tan preto.
Ningunha precaución era máis necesaria que a de conternos para non comunicarnos con Provis durante todo o día; pero iso aumentaba aínda a miña intranquilidade. Sobresaltábame ao oír uns pasos, crendo que xa o descubriran e prenderan, e que chegaba un mensaxeiro para comunicarmo. Persuadinme a min mesmo de que xa me constaba que o capturaran; que na miña mente había algo máis que un temor ou un presentimento; que o feito ocorrera xa e que eu o coñecía dun modo misterioso. Pero como transcorría o día sen que chegase ningunha mala noticia, e en vista de que empezaba a noite, acometeume o temor de ser vítima dunha enfermidade antes de que chegase a mañá. Sentía fortes latexos do sangue no meu inflamado brazo, así como na ardorosa cabeza, de maneira que crin que deliraba. Empecei a contar para acougar, e cheguei a cantidades fantásticas; logo repetín mentalmente algúns fragmentos en verso e en prosa que sabía de memoria. Ás veces, por mor da fatiga da miña mente, adormentábame por breves instantes ou esquecía as miñas preocupacións, e en tales casos dicíame que xa se apoderara de min a enfermidade e que estaba delirando.
Obrigáronme a permanecer quedo durante todo o día, curáronme constantemente o brazo e déronme bebidas refrescantes. Cando quedei durmido, espertei coa mesma aprensión que tivera na casa da comporta, é dicir, que pasara xa moito tempo e tamén a oportunidade de salvalo. Cara á medianoite levanteime da cama e achegueime a Herbert, convencido de que durmira por espazo de vinte e catro horas e que pasara xa o mércores. Aquel foi o último esforzo con que se esgotaba a si mesma a miña intranquilidade, porque a partir daquel momento durminme profundamente.
Apuntaba a aurora do mércores cando mirei a través da fiestra. As escintilantes luces das pontes eran xa pálidas, e o sol nacente parecía un incendio no horizonte. O río estaba aínda escuro e misterioso, cruzado polas pontes, que adquirían unha cor grisalla, con algunhas manchas avermelladas que reflectían a cor do ceo. Mentres miraba aos apiñados tellados, entre os cales sobresaían as torres das igrexas, que se proxectaban na atmosfera extraordinariamente clara, levantouse o sol e pareceu coma se alguén retirase un veo que cubría o río, pois nun momento xurdiron milleiros e milleiros de faíscas sobre as súas augas. Tamén pareceu coma se eu me vise libre dun tupido veo, porque me sentín forte e san.
Herbert estaba durmido na súa cama, e o noso compañeiro de estudos facía o mesmo no sofá. Non podía vestirme sen axuda allea, pero reanimei o lume, que aínda estaba aceso, e preparei o café para todos. Á hora conveniente levantáronse os meus amigos, tamén descansados e vigorosos, e abrimos as fiestras para que entrase o aire fresco da mañá, mirando á marea que viña cara a nós.
–Cando sexan as nove –dixo alegremente Herbert–, vixía a nosa chegada e procura estar preparado na beira do río.

Nenhum comentário:

Postar um comentário