Capítulo 55

Ao día seguinte foi levado ao Tribunal de Policía, e inmediatamente pasaría ao Tribunal Superior, a non ser pola necesidade de esperar a chegada dun antigo oficial do barco-prisión, de onde escapara unha vez, a fin de ser identificado. Ninguén dubidaba da súa identidade, pero Compeyson, que o denunciara, era entón, levado dunha parte a outra polas mareas, xa cadáver, e ocorreu que naquel momento non había ningún oficial de prisións en Londres que puidese achegar o testemuño necesario. Fun visitar ao señor Jaggers á súa casa particular, a noite seguinte da miña chegada, con obxecto de lograr os seus servizos, pero este non quixo facer nada en beneficio do preso. Non podía facer outra cousa, porque, segundo me dixo, en canto chegase a testemuña, o caso quedaría resolto en cinco minutos e ningún poder na terra era capaz de impedir que se pronunciase unha sentenza condenatoria.
Comuniquei ao señor Jaggers o meu propósito de deixalo na ignorancia sobre o paradoiro das súas riquezas. O señor Jaggers encolerizouse comigo por deixar que me escorregase entre as mans o diñeiro da carteira, e dixo que poderiamos facer algunhas xestións para ver se se lograba recobrar algo. Pero non me ocultou que, aínda cando nalgúns casos a Coroa non se apoderaba de todo, cría que o que nos interesaba non era un deses. Comprendino moi ben. Eu non estaba emparentado co reo nin relacionado con el por ningún lazo legal; el, pola súa banda, non outorgara ningún documento ao meu favor antes da súa prisión, e facelo agora sería completamente inútil. Por conseguinte, non podía reclamar nada, e, así, resolvín por fin, e en diante atívenme a esta resolución, que xamais emprendería a incerta tarefa de procurar establecer ningunha desas relacións legais.
Aparentemente, había razón para supoñer que o denunciante afogado esperaba unha recompensa polo seu acto e que obtivera datos bastante exactos dos negocios e dos asuntos de Magwitch. Cando se atopou o seu cadáver, a moitas millas de distancia da escena da súa morte, estaba tan horriblemente desfigurado que só se lle puido recoñecer polo contido dos seus petos, nos cales había unha carteira e nela algúns papeis dobrados, aínda lexibles. Nun destes estaba anotado o nome dunha casa de Banca en Nova Gales do Sur, onde existía certa cantidade de diñeiro e a designación de determinadas terras de gran valor. Estes dous datos figuraban tamén nunha lista que Magwitch deu ao señor Jaggers mentres estaba na prisión e que indicaba todas as propiedades que, segundo supoñía, herdaría eu. Ao desgraciado foille útil a súa propia ignorancia, pois xamais tivo a menor dúbida de que a miña herdanza estaba segura coa axuda do señor Jaggers.
Tras tres días, durante os cales o acusador público esperou a chegada da testemuña que coñecera ao preso no buque-prisión, presentouse o oficial e completou a fácil evidencia. Por isto fixouse o xuízo para a próxima sesión, que tería lugar ao cabo dun mes.
Naquela época escura da miña vida foi cando unha noite chegou Herbert á casa, algo deprimido, e me dixo:
–Meu querido Haendel, temo que moi pronto terei que abandonarte.
Como o seu socio xa me preparara para iso, sorprendinme moito menos do que el se figuraba.
–Perderiamos unha magnífica oportunidade se eu aprazase a miña viaxe ao Cairo, e por iso temo que terei que ir, Haendel, precisamente cando máis me necesitas.
–Herbert, sempre te necesitarei, porque sempre terei por ti o mesmo afecto; pero a miña necesidade non é maior agora que noutra ocasión calquera.
–Estarás moi só.
–Non teño tempo para pensar niso –repliquei–. Xa sabes que permanezo ao seu lado o tempo que me permiten e que, se puidese, non me movería de alí en todo o día. Cando me separo del, os meus pensamentos continúan acompañándoo.
O mal estado de saúde en que se achaba Magwitch era tan evidente para os dous, que nin sequera nos sentimos con valor para referirnos a iso.
–Meu querido amigo –dixo Herbert, –permite que, por mor da nosa próxima separación, que está xa moi preto, me decida a molestarte. Pensaches acerca do teu porvir?
–Non; porque me asusta pensar nel.
–Pero non podes deixar de facelo. Has de pensar niso, meu querido Haendel. E gustaríame moito que agora discutísemos os dous este asunto.
–Con moito gusto –contestei.
–Nesta nova sucursal nosa, Haendel, necesitaremos un...
Comprendín que a súa delicadeza quería evitar a palabra apropiada, e por iso terminei a frase dicindo:
–Un empregado.
–Iso é, un empregado. E teño a esperanza de que non é de todo imposible que, a semellanza doutro empregado a quen coñeces, poida chegar a converterse en socio. Así, Haendel, meu querido amigo, quererás ir alá comigo?
Abandonou logo o seu acento cordial, tendeume a súa honrada man e falou como podería facelo un rapaz.
–Clara e eu falamos moito diso –proseguiu Herbert–, e a pobriña rogoume esta mesma tarde, con bágoas nos ollos, que che diga que, se queres vivir connosco, cando esteamos alá, esforzarase canto poida en facerte feliz e para convencer ao amigo do seu marido que tamén é amigo seu. Pasariámolo tan ben, Haendel!
Deille as grazas de todo corazón, pero díxenlle que aínda non estaba seguro de poder aceptar a bondadosa oferta que me facía. En primeiro lugar, estaba demasiado preocupado para poder reflexionar claramente acerca do asunto. En segundo lugar... Si, en segundo lugar había un vago desexo nos meus pensamentos, que xa aparecerá cara á fin desta narración.
–Agradeceríache, Herbert –díxenlle–, que, se che é posible e iso non ha de prexudicar aos teus negocios, deixes este asunto pendente durante algún tempo.
–Durante todo o que queiras –exclamou Herbert–. Tanto importan tres meses como un ano.
–Non tanto –díxenlle–. Bastarán dous ou tres meses.
Herbert parecía estar moi contento cando estreitamos a man tras poñernos de acordo deste xeito, e dixo que xa se sentía con bastante ánimo para dicirme que tería que marchar cara á fin da semana.
–E Clara? –pregunteille.
–A pobriña –contestou Herbert– cumprirá exactamente os seus deberes con respecto ao seu pai mentres viva. Pero creo que non durará moito. A señora Whimple confioume que, segundo a súa opinión, está a morrer.
–É moi sensible –repliquei–, pero o mellor que pode facer.
–Temo ter que darche a razón –engadiu Herbert–. E entón volverei buscar á miña querida Clara, e ela e eu irémonos apraciblemente á igrexa máis próxima. Ten en conta que a miña amada Clara non descende de ningunha familia importante, querido Haendel, e que nunca leu o Libro vermello nin sabe sequera quen era o seu avó. Que dita para o fillo da miña nai!
O sábado daquela mesma semana despedinme de Herbert, que estaba animado de brillantes esperanzas, aínda que triste e desacougado por verse obrigado a deixarme, mentres tomaba o seu asento nunha das dilixencias que habían de conducilo a un porto marítimo. Fun a un café inmediato para escribir unhas liñas a Clara dicíndolle que Herbert marchara, mandándolle unha e outra vez a expresión do seu amor. Logo encamiñeime ao meu solitario fogar, se tal nome merecía, porque xa non era un fogar para min, sen contar con que non o tiña en parte ningunha.
Na escaleira atopei a Wemmick que baixaba logo de chamar cos puños e sen éxito á porta da miña casa. Desde o desastroso resultado da intentada fuga non o vira aínda, e el foi, con carácter particular e privado, explicarme os motivos daquel fracaso.
–O defunto Compeyson –dixo Wemmick–, pouquiño a pouco puido informarse de todos os asuntos e negocios de Magwitch, e polas conversacións dalgúns dos seus amigos que estaban en mala situación, pois sempre hai algún que se acha neste caso, puiden oír o que lle comuniquei. Seguín prestando atento oído, e así souben que se ausentou, polo cal crin que sería a mellor ocasión para intentar a fuga. Agora supoño que isto foi un ardide seu, porque non hai dúbida de que era listo e de que se propuxo enganar aos seus propios instrumentos. Espero, señor Pip, que non me gardará vostede mala vontade. Teña a seguridade de que con todo o meu corazón quixen servilo.
–Estou tan seguro disto como vostede mesmo, Wemmick, e de todo corazón doulle as grazas polo seu interese e pola súa amizade.
–Grazas, moitas grazas. Foi un asunto malo –dixo Wemmick rañando a cabeza–, e asegúrolle que hai moito tempo que non tiña un desgusto coma este. E o que máis me apura é a perda de tanto diñeiro. Vaites!
–Pois a min o que me apura, Wemmick, é o pobre propietario dese diñeiro.
–Naturalmente –contestou el–. Non é de estrañar que estea vostede triste por el e, pola miña banda, crea que gastaría con gusto un billete de cinco libras esterlinas para sacalo da situación en que se acha. Pero agora ocórreseme o seguinte: o defunto Compeyson estaba informado do seu regreso, e como ao mesmo tempo tomara a firme decisión de facelo prender, creo que sería imposible que se salvase. En cambio, o diñeiro púidose salvar. Esta é a diferenza entre o diñeiro e o seu propietario. Non é verdade?
Invitei a Wemmick a que volvese subir a escaleira con obxecto de tomar un vaso de grog antes de irse a Walworth. Aceptou a invitación, e mentres bebía dixo inesperadamente, pois ningunha relación tiña aquilo co que falaramos, e iso logo de mostrar algunha impaciencia:
–Que lle parece a vostede da miña intención de non traballar o luns, señor Pip?
–Supoño que non tivo vostede un día libre durante os doce meses pasados.
–Mellor diría vostede durante doce anos –replicou Wemmick–. Si, vou facer festa. E, máis aínda, vou dar un bo paseo. E, máis aínda, vou rogarlle que me acompañe.
Estaba a piques de escusarme, porque temía ser un triste compañeiro naqueles momentos, pero Wemmick anticipouse, dicindo:
–Xa sei cales son os seus compromisos, e cónstame que non está vostede de moi bo humor, señor Pip. Pero se puidese vostede facerme este favor, agradeceríallo moito. Non se trata dun paseo moi longo, pero si terá lugar nas primeiras horas do día. Supoñamos que lle ocupa a vostede, incluíndo o tempo de almorzar durante o paseo, desde as oito da mañá ata as doce. Non podería arranxalo de modo que me acompañase?
Fixérame tantos favores en diversas ocasións, que o que me pedía era o menos que podía facer no seu obsequio. Díxenlle que faría o necesario para estar libre, e ao oílo mostrou tanta satisfacción que tamén eu quedei satisfeito. Por indicación especial súa decidimos que eu iría ao castelo ás oito e media da mañá do luns, e, logo de convilo, separámonos.
Acudín puntualmente á cita, e o luns pola mañá tirei do cordón da campá do castelo, sendo recibido polo mesmo Wemmick. Este pareceume máis envarado que de costume, e tamén observei que o seu chapeu estaba máis alisado que de ordinario. Dentro da casa vin preparados dous vasos de ron con leite e dous biscoitos. Sen dúbida, o ancián debera de levantarse ao primeiro canto da laverca, porque ao mirar cara ao seu cuarto observei que a cama estaba baleira.
En canto nos reconfortamos co vaso de ron con leite e os biscoitos e saímos para dar o paseo, sorprendeume moito ver que Wemmick tomaba unha cana de pescar e a poñía ao ombro.
–Supoño que non imos pescar... –exclamei.
–Non –contestou Wemmick–. Pero gústame pasear cunha cana.
Isto pareceume moi estraño. Con todo, nada dixen e botamos a andar. Dirixímonos cara a Camberwell Green, e cando estivemos por alí preto, Wemmick exclamou de súpeto:
–Vaites! Aquí hai unha igrexa.
Nisto non había nada sorprendente; pero outra vez quedei admirado ao observar que el dicía, coma se o animase unha brillante idea:
–¡Imos entrar!
En efecto, entramos, e Wemmick deixou a súa cana de pescar no soportal. Logo mirou ao redor. Feito isto, buscou nos petos da súa chaqueta e sacou un paquetiño, dicindo:
–Vaites! Aquí teño un par de luvas. Vou poñelas.
As luvas eran de cabritiña branca, e a caixa de correo da súa boca abriuse por completo, o cal me inspirou grandes receos, que se acentuaron ata converterse nunha certeza, ao ver que o seu ancián pai entraba por unha porta lateral escoltando a unha dama.
–Vaites! –dixo Wemmick–. Velaquí a señorita Skiffins. Imos casar!
Aquela discreta damisela ía vestida como de costume, fóra de que naquel momento se ocupaba en quitar as luvas verdes para poñer outras brancas. O ancián estaba igualmente entretido en preparar un sacrificio similar ante o altar de Himeneo. O ancián cabaleiro, con todo, loitaba con tantas dificultades para poñer as luvas que Wemmick creu necesario obrigalo a que se apoiase nunha columna, e logo, situándose detrás desta, tirou das luvas, mentres, pola miña banda, sostiña ao ancián pola cintura, con obxecto de que ofrecese unha resistencia igual por todos os lados. Grazas a este enxeñoso procedemento entráronlle perfectamente as luvas. Apareceron entón o pastor e o seu acólito, e situámonos ordenadamente ante aquela varanda fatal. Continuando no seu finximento de que todo se realizaba sen preparativo de ningunha clase, oín que Wemmick se dicía a si mesmo, ao sacar algo do seu peto, antes de que empezase a cerimonia:
–Vaites! Velaquí un anel!
Actuei como testemuña do noivo, mentres un débil porteiro, que levaba un gorro branco como o dun neno de pouca idade, finxía ser o amigo da alma da señorita Skiffins. A responsabilidade de entregar á dama correspondeu ao ancián, aínda que, ao mesmo tempo e sen a menor intención, logrou escandalizar ao pastor. Cando este preguntou: «Quen entrega a esta muller para que case con este home?», o ancián cabaleiro, que non sospeitaba nin remotamente o punto da cerimonia a que se chegara, quedou mirando afablemente aos Dez Mandamientos. En vista disto, o clérigo volveu preguntar: «Quen entrega a esta muller para que case con este home?» E como o ancián cabaleiro se achaba aínda nun estado de inconsciencia absoluta, o noivo gritoulle coa súa voz acostumada:
–Xa sabes, pai. Quen entrega a esta muller?
Ao cal o ancián contestou, coa maior vehemencia, antes de dicir que el a entregaba:
–Está ben, John; está ben, meu fillo.
En canto ao clérigo, púxose dun humor tan malo e fixo unha pausa tan longa, que por un momento cheguei a temer que a cerimonia non se terminase aquel día.
Con todo, por fin levouse a cabo, e en canto saímos da igrexa, Wemmick destapou a pía bautismal, meteu as brancas luvas nela e volveuna tapar. A señora Wemmick, máis coidadosa do futuro, meteu as luvas brancas no peto e volveu poñer as verdes.
–Agora, señor Pip –dixo Wemmick, triunfante e volvendo tomar a cana de pescar–, permítame que lle pregunte se alguén podería sospeitar que esta é unha comitiva nupcial.
Encargárase o xantar nunha pequena e agradable taberna, situada a unha milla de distancia máis ou menos e nunha pendente que había máis aló da igrexa. Na estancia había un taboleiro de damas, para o caso de que desexásemos distraer as nosas mentes tras a solemnidade. Era moi agradable observar que a señora Wemmick xa non afastaba de si o brazo do seu marido cando se adaptaba ao seu corpo, senón que permanecía sentada nunha butaca de alto respaldo, situado contra a parede, como un violoncello no seu estoxo, e prestábase a ser abrazada do mesmo xeito como puidese facerse con tan melodioso instrumento.
Tivemos un excelente xantar, e cando alguén rexeitaba algo do que había na mesa, Wemmick dicía:
–Está xa contratado, xa o saben vostedes. Non teñan reparo ningún.
Bebín en honor da nova parella, en honor do ancián e do castelo; saudei á noiva ao marchar, e fíxenme o máis agradable que me foi posible.
Wemmick acompañoume ata a porta, e de novo estreiteille as mans e desexeille toda sorte de felicidades.
–Moitas grazas –dixo fregando as mans–. Non ten vostede idea do ben que sabe coidar as galiñas. Xa lle mandarei algúns ovos para que xulgue por si mesmo. E agora teña en conta, señor Pip –engadiu en voz baixa e tras chamarme cando xa me afastaba–, teña en conta, rógollo, que este é un chamamento de Walworth e que nada ten que ver coa oficina.
–Entendo –contestei–. Non hai que mencionalo en Little Britain.
Wemmick afirmou cun movemento de cabeza.
–Tras o que deu vostede a entender o outro día, convén que o señor Jaggers non saiba nada. Se cadra pensaría que se me rebrandece o cerebro ou algo polo estilo.